Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 心 [4] => 娘 [5] => 自 [6] => 小 [7] => 能 [8] => 歌 [9] => 舞 [10] => 。 [11] => 举 [12] => 意 [13] => 动 [14] => 容 [15] => 皆 [16] => 济 [17] => 楚 [18] => 。 [19] => 解 [20] => 教 [21] => 天 [22] => 上 [23] => 念 [24] => 奴 [25] => 羞 [26] => , [27] => 不 [28] => 怕 [29] => 掌 [30] => 中 [31] => 飞 [32] => 燕 [33] => 妒 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 玲 [43] => 珑 [44] => 绣 [45] => 扇 [46] => 花 [47] => 藏 [48] => 语 [49] => 。 [50] => 宛 [51] => 转 [52] => 香 [53] => 茵 [54] => 云 [55] => 衫 [56] => 步 [57] => 。 [58] => 王 [59] => 孙 [60] => 若 [61] => 拟 [62] => 赠 [63] => 千 [64] => 金 [65] => , [66] => 只 [67] => 在 [68] => 画 [69] => 楼 [70] => 东 [71] => 畔 [72] => 住 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => ( [4] => 四 [5] => 之 [6] => 一 [7] => · [8] => 林 [9] => 钟 [10] => 商 [11] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕