Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 画 [4] => 鼓 [5] => 喧 [6] => 街 [7] => , [8] => 兰 [9] => 灯 [10] => 满 [11] => 市 [12] => , [13] => 皎 [14] => 月 [15] => 初 [16] => 照 [17] => 严 [18] => 城 [19] => 。 [20] => 清 [21] => 都 [22] => 绛 [23] => 阙 [24] => 夜 [25] => 景 [26] => , [27] => 风 [28] => 传 [29] => 银 [30] => 箭 [31] => , [32] => 露 [33] => 叆 [34] => 金 [35] => 茎 [36] => 。 [37] => 巷 [38] => 陌 [39] => 纵 [40] => 横 [41] => 。 [42] => 过 [43] => 平 [44] => 康 [45] => 款 [46] => 辔 [47] => , [48] => 缓 [49] => 听 [50] => 歌 [51] => 声 [52] => 。 [53] => 凤 [54] => 烛 [55] => 荧 [56] => 荧 [57] => 。 [58] => 那 [59] => 人 [60] => 家 [61] => 、 [62] => 未 [63] => 掩 [64] => 香 [65] => 屏 [66] => 。 [67] => < [68] => / [69] => p [70] => > [71] => < [72] => p [73] => > [74] => 向 [75] => 罗 [76] => 绮 [77] => 丛 [78] => 中 [79] => , [80] => 认 [81] => 得 [82] => 依 [83] => 稀 [84] => 旧 [85] => 日 [86] => , [87] => 雅 [88] => 态 [89] => 轻 [90] => 盈 [91] => 。 [92] => 娇 [93] => 波 [94] => 艳 [95] => 冶 [96] => , [97] => 巧 [98] => 笑 [99] => 依 [100] => 然 [101] => , [102] => 有 [103] => 意 [104] => 相 [105] => 迎 [106] => 。 [107] => 墙 [108] => 头 [109] => 马 [110] => 上 [111] => , [112] => 漫 [113] => 迟 [114] => 留 [115] => 、 [116] => 难 [117] => 写 [118] => 深 [119] => 诚 [120] => 。 [121] => 又 [122] => 岂 [123] => 知 [124] => 、 [125] => 名 [126] => 宦 [127] => 拘 [128] => 检 [129] => , [130] => 年 [131] => 来 [132] => 减 [133] => 尽 [134] => 风 [135] => 情 [136] => 。 [137] => < [138] => / [139] => p [140] => > ) Array ( [0] => 长 [1] => 相 [2] => 思 [3] => ( [4] => 京 [5] => 妓 [6] => · [7] => 林 [8] => 钟 [9] => 商 [10] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕