Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 意 [4] => 中 [5] => 有 [6] => 个 [7] => 人 [8] => , [9] => 芳 [10] => 颜 [11] => 二 [12] => 八 [13] => 。 [14] => 天 [15] => 然 [16] => 俏 [17] => 、 [18] => 自 [19] => 来 [20] => 奸 [21] => 黠 [22] => 。 [23] => 最 [24] => 奇 [25] => 绝 [26] => 。 [27] => 是 [28] => 笑 [29] => 时 [30] => 、 [31] => 媚 [32] => 靥 [33] => 深 [34] => 深 [35] => , [36] => 百 [37] => 态 [38] => 千 [39] => 娇 [40] => , [41] => 再 [42] => 三 [43] => 偎 [44] => 著 [45] => , [46] => 再 [47] => 三 [48] => 香 [49] => 滑 [50] => 。 [51] => < [52] => / [53] => p [54] => > [55] => < [56] => p [57] => > [58] => 久 [59] => 离 [60] => 缺 [61] => 。 [62] => 夜 [63] => 来 [64] => 魂 [65] => 梦 [66] => 里 [67] => , [68] => 尤 [69] => 花 [70] => 殢 [71] => 雪 [72] => 。 [73] => 分 [74] => 明 [75] => 似 [76] => 旧 [77] => 家 [78] => 时 [79] => 节 [80] => 。 [81] => 正 [82] => 欢 [83] => 悦 [84] => 。 [85] => 被 [86] => 邻 [87] => 鸡 [88] => 唤 [89] => 起 [90] => , [91] => 一 [92] => 场 [93] => 寂 [94] => 寥 [95] => , [96] => 无 [97] => 眠 [98] => 向 [99] => 晓 [100] => , [101] => 空 [102] => 有 [103] => 半 [104] => 窗 [105] => 残 [106] => 月 [107] => 。 [108] => < [109] => / [110] => p [111] => > ) Array ( [0] => 小 [1] => 镇 [2] => 西 [3] => ( [4] => 仙 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕