Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 嶰 [4] => 管 [5] => 变 [6] => 青 [7] => 律 [8] => , [9] => 帝 [10] => 里 [11] => 阳 [12] => 和 [13] => 新 [14] => 布 [15] => 。 [16] => 晴 [17] => 景 [18] => 回 [19] => 轻 [20] => 煦 [21] => 。 [22] => 庆 [23] => 嘉 [24] => 节 [25] => 、 [26] => 当 [27] => 三 [28] => 五 [29] => 。 [30] => 列 [31] => 华 [32] => 灯 [33] => 、 [34] => 千 [35] => 门 [36] => 万 [37] => 户 [38] => 。 [39] => 遍 [40] => 九 [41] => 陌 [42] => 罗 [43] => 绮 [44] => , [45] => 香 [46] => 风 [47] => 微 [48] => 度 [49] => 。 [50] => 十 [51] => 里 [52] => 然 [53] => 绛 [54] => 树 [55] => 。 [56] => 鳌 [57] => 山 [58] => 耸 [59] => , [60] => 喧 [61] => 天 [62] => 萧 [63] => 鼓 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > [69] => < [70] => p [71] => > [72] => 渐 [73] => 天 [74] => 如 [75] => 水 [76] => , [77] => 素 [78] => 月 [79] => 当 [80] => 午 [81] => 。 [82] => 香 [83] => 径 [84] => 里 [85] => 、 [86] => 绝 [87] => 缨 [88] => 掷 [89] => 果 [90] => 无 [91] => 数 [92] => 。 [93] => 更 [94] => 阑 [95] => 烛 [96] => 影 [97] => 花 [98] => 阴 [99] => 下 [100] => , [101] => 少 [102] => 年 [103] => 人 [104] => 、 [105] => 往 [106] => 往 [107] => 奇 [108] => 遇 [109] => 。 [110] => 太 [111] => 平 [112] => 时 [113] => 、 [114] => 朝 [115] => 野 [116] => 多 [117] => 欢 [118] => , [119] => 民 [120] => 康 [121] => 阜 [122] => 、 [123] => 随 [124] => 分 [125] => 良 [126] => 聚 [127] => 。 [128] => 堪 [129] => 对 [130] => 此 [131] => 景 [132] => , [133] => 争 [134] => 忍 [135] => 独 [136] => 醒 [137] => 归 [138] => 去 [139] => 。 [140] => < [141] => / [142] => p [143] => > ) Array ( [0] => 迎 [1] => 新 [2] => 春 [3] => · [4] => 嶰 [5] => 管 [6] => 变 [7] => 青 [8] => 律 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕