Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 秀 [4] => 香 [5] => 家 [6] => 住 [7] => 桃 [8] => 花 [9] => 径 [10] => 。 [11] => 算 [12] => 神 [13] => 仙 [14] => 、 [15] => 才 [16] => 堪 [17] => 并 [18] => 。 [19] => 层 [20] => 波 [21] => 细 [22] => 翦 [23] => 明 [24] => 眸 [25] => , [26] => 腻 [27] => 玉 [28] => 圆 [29] => 搓 [30] => 素 [31] => 颈 [32] => 。 [33] => 爱 [34] => 把 [35] => 歌 [36] => 喉 [37] => 当 [38] => 筵 [39] => 逞 [40] => 。 [41] => 遏 [42] => 天 [43] => 边 [44] => , [45] => 乱 [46] => 云 [47] => 愁 [48] => 凝 [49] => 。 [50] => 言 [51] => 语 [52] => 似 [53] => 娇 [54] => 莺 [55] => , [56] => 一 [57] => 声 [58] => 声 [59] => 堪 [60] => 听 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > [66] => < [67] => p [68] => > [69] => 洞 [70] => 房 [71] => 饮 [72] => 散 [73] => 帘 [74] => 帏 [75] => 静 [76] => 。 [77] => 拥 [78] => 香 [79] => 衾 [80] => 、 [81] => 欢 [82] => 心 [83] => 称 [84] => 。 [85] => 金 [86] => 炉 [87] => 麝 [88] => 袅 [89] => 青 [90] => 烟 [91] => , [92] => 凤 [93] => 帐 [94] => 烛 [95] => 摇 [96] => 红 [97] => 影 [98] => 。 [99] => 无 [100] => 限 [101] => 狂 [102] => 心 [103] => 乘 [104] => 酒 [105] => 兴 [106] => 。 [107] => 这 [108] => 欢 [109] => 娱 [110] => 、 [111] => 渐 [112] => 入 [113] => 嘉 [114] => 景 [115] => 。 [116] => 犹 [117] => 自 [118] => 怨 [119] => 邻 [120] => 鸡 [121] => , [122] => 道 [123] => 秋 [124] => 宵 [125] => 不 [126] => 永 [127] => 。 [128] => < [129] => / [130] => p [131] => > ) Array ( [0] => 昼 [1] => 夜 [2] => 乐 [3] => ( [4] => 二 [5] => 之 [6] => 二 [7] => · [8] => 中 [9] => 吕 [10] => 宫 [11] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕