Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 梅 [4] => 蕊 [5] => 腊 [6] => 前 [7] => 破 [8] => , [9] => 梅 [10] => 花 [11] => 年 [12] => 后 [13] => 多 [14] => 。 [15] => < [16] => / [17] => p [18] => > [19] => < [20] => p [21] => > [22] => 绝 [23] => 知 [24] => 春 [25] => 意 [26] => 好 [27] => , [28] => 最 [29] => 奈 [30] => 客 [31] => 愁 [32] => 何 [33] => 。 [34] => < [35] => / [36] => p [37] => > [38] => < [39] => p [40] => > [41] => 雪 [42] => 树 [43] => 元 [44] => 同 [45] => 色 [46] => , [47] => 江 [48] => 风 [49] => 亦 [50] => 自 [51] => 波 [52] => 。 [53] => < [54] => / [55] => p [56] => > [57] => < [58] => p [59] => > [60] => 故 [61] => 园 [62] => 不 [63] => 可 [64] => 见 [65] => , [66] => 巫 [67] => 岫 [68] => 郁 [69] => 嵯 [70] => 峨 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > ) Array ( [0] => 江 [1] => 梅 )
唐代·杜甫的简介
杜甫(712-770),字子美,自号少陵野老,世称“杜工部”、“杜少陵”等,汉族,河南府巩县(今河南省巩义市)人,唐代伟大的现实主义诗人,杜甫被世人尊为“诗圣”,其诗被称为“诗史”。杜甫与李白合称“李杜”,为了跟另外两位诗人李商隐与杜牧即“小李杜”区别开来,杜甫与李白又合称“大李杜”。他忧国忧民,人格高尚,他的约1400余首诗被保留了下来,诗艺精湛,在中国古典诗歌中备受推崇,影响深远。759-766年间曾居成都,后世有杜甫草堂纪念。
...〔► 杜甫的诗(128篇)〕