Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 一 [4] => 水 [5] => 湾 [6] => 环 [7] => 好 [8] => , [9] => 扬 [10] => 帆 [11] => 入 [12] => 万 [13] => 峰 [14] => 。 [15] => 滩 [16] => 声 [17] => 驱 [18] => 乱 [19] => 石 [20] => , [21] => 山 [22] => 影 [23] => 落 [24] => 寒 [25] => 松 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 青 [35] => 草 [36] => 馀 [37] => 春 [38] => 瘴 [39] => , [40] => 疏 [41] => 花 [42] => 隐 [43] => 暮 [44] => 钟 [45] => 。 [46] => 大 [47] => 风 [48] => 频 [49] => 拔 [50] => 木 [51] => , [52] => 知 [53] => 是 [54] => 涧 [55] => 中 [56] => 龙 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 入 [1] => 新 [2] => 兴 [3] => 江 [4] => 路 )
清代·屈大均的简介
屈大均(1630—1696)明末清初著名学者、诗人,与陈恭尹、梁佩兰并称“岭南三大家”,有“广东徐霞客”的美称。字翁山、介子,号莱圃,汉族,广东番禺人。曾与魏耕等进行反请活动。后为僧,中年仍改儒服。诗有李白、屈原的遗风,著作多毁于雍正、乾隆两朝,后人辑有《翁山诗外》、《翁山文外》、《翁山易外》、《广东新语》及《四朝成仁录》,合称“屈沱五书”。
...〔► 屈大均的诗(16篇)〕