Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 独 [4] => 饮 [5] => 对 [6] => 辛 [7] => 盘 [8] => , [9] => 愁 [10] => 上 [11] => 眉 [12] => 弯 [13] => 。 [14] => 楼 [15] => 窗 [16] => 今 [17] => 夜 [18] => 且 [19] => 休 [20] => 关 [21] => 。 [22] => 前 [23] => 度 [24] => 落 [25] => 红 [26] => 流 [27] => 到 [28] => 海 [29] => , [30] => 燕 [31] => 子 [32] => 衔 [33] => 还 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 书 [43] => 贴 [44] => 更 [45] => 簪 [46] => 欢 [47] => , [48] => 旧 [49] => 例 [50] => 都 [51] => 删 [52] => 。 [53] => 到 [54] => 时 [55] => 风 [56] => 雪 [57] => 满 [58] => 千 [59] => 山 [60] => 。 [61] => 年 [62] => 去 [63] => 年 [64] => 来 [65] => 常 [66] => 不 [67] => 老 [68] => , [69] => 春 [70] => 比 [71] => 人 [72] => 顽 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 卖 [1] => 花 [2] => 声 [3] => · [4] => 立 [5] => 春 )
清代·黄景仁的简介
黄景仁(1749~1783),清代诗人。字汉镛,一字仲则,号鹿菲子,阳湖(今江苏省常州市)人。四岁而孤,家境清贫,少年时即负诗名,为谋生计,曾四方奔波。一生怀才不遇,穷困潦倒,后授县丞,未及补官即在贫病交加中客死他乡,年仅35岁。诗负盛名,为“毗陵七子”之一。诗学李白,所作多抒发穷愁不遇、寂寞凄怆之情怀,也有愤世嫉俗的篇章。七言诗极有特色。亦能词。著有《两当轩全集》。
...〔► 黄景仁的诗(15篇)〕