Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 代 [4] => 北 [5] => 燕 [6] => 南 [7] => , [8] => 应 [9] => 不 [10] => 隔 [11] => 、 [12] => 月 [13] => 明 [14] => 千 [15] => 里 [16] => 。 [17] => 谁 [18] => 相 [19] => 念 [20] => 、 [21] => 胭 [22] => 脂 [23] => 山 [24] => 下 [25] => , [26] => 悲 [27] => 哉 [28] => 秋 [29] => 气 [30] => 。 [31] => 小 [32] => 立 [33] => 乍 [34] => 惊 [35] => 清 [36] => 露 [37] => 湿 [38] => , [39] => 孤 [40] => 眠 [41] => 最 [42] => 惜 [43] => 浓 [44] => 香 [45] => 腻 [46] => 。 [47] => 况 [48] => 夜 [49] => 鸟 [50] => 、 [51] => 啼 [52] => 绝 [53] => 四 [54] => 更 [55] => 头 [56] => , [57] => 边 [58] => 声 [59] => 起 [60] => 。 [61] => < [62] => / [63] => p [64] => > [65] => < [66] => p [67] => > [68] => 销 [69] => 不 [70] => 尽 [71] => , [72] => 悲 [73] => 歌 [74] => 意 [75] => 。 [76] => 匀 [77] => 不 [78] => 尽 [79] => , [80] => 相 [81] => 思 [82] => 泪 [83] => 。 [84] => 想 [85] => 故 [86] => 园 [87] => 今 [88] => 夜 [89] => , [90] => 玉 [91] => 阑 [92] => 谁 [93] => 倚 [94] => 。 [95] => 青 [96] => 海 [97] => 不 [98] => 来 [99] => 如 [100] => 意 [101] => 梦 [102] => , [103] => 红 [104] => 笺 [105] => 暂 [106] => 写 [107] => 违 [108] => 心 [109] => 字 [110] => 。 [111] => 道 [112] => 别 [113] => 来 [114] => 、 [115] => 浑 [116] => 是 [117] => 不 [118] => 关 [119] => 心 [120] => , [121] => 东 [122] => 堂 [123] => 桂 [124] => 。 [125] => < [126] => / [127] => p [128] => > ) Array ( [0] => 满 [1] => 江 [2] => 红 [3] => · [4] => 代 [5] => 北 [6] => 燕 [7] => 南 )
清代·纳兰性德的简介
纳兰性德(1655-1685),满洲人,字容若,号楞伽山人,清代最著名词人之一。其诗词“纳兰词”在清代以至整个中国词坛上都享有很高的声誉,在中国文学史上也占有光采夺目的一席。他生活于满汉融合时期,其贵族家庭兴衰具有关联于王朝国事的典型性。虽侍从帝王,却向往经历平淡。特殊的生活环境背景,加之个人的超逸才华,使其诗词创作呈现出独特的个性和鲜明的艺术风格。流传至今的《木兰花令·拟古决绝词》——“人生若只如初见,何事秋风悲画扇?等闲变却故人心,却道故人心易变。”富于意境,是其众多代表作之一。
...〔► 纳兰性德的诗(223篇)〕