Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 记 [4] => 烧 [5] => 烛 [6] => 、 [7] => 雁 [8] => 门 [9] => 高 [10] => 处 [11] => 。 [12] => 积 [13] => 雪 [14] => 封 [15] => 城 [16] => , [17] => 冻 [18] => 云 [19] => 迷 [20] => 路 [21] => 。 [22] => 添 [23] => 尽 [24] => 香 [25] => 煤 [26] => , [27] => 紫 [28] => 貂 [29] => 相 [30] => 拥 [31] => 夜 [32] => 深 [33] => 语 [34] => 。 [35] => 苦 [36] => 寒 [37] => 如 [38] => 许 [39] => 。 [40] => 难 [41] => 和 [42] => 尔 [43] => 、 [44] => 凄 [45] => 凉 [46] => 句 [47] => 。 [48] => 一 [49] => 片 [50] => 望 [51] => 乡 [52] => 愁 [53] => , [54] => 饮 [55] => 不 [56] => 醉 [57] => 、 [58] => 垆 [59] => 头 [60] => 驼 [61] => 乳 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > [67] => < [68] => p [69] => > [70] => 无 [71] => 处 [72] => , [73] => 问 [74] => 长 [75] => 城 [76] => 旧 [77] => 主 [78] => , [79] => 但 [80] => 见 [81] => 武 [82] => 灵 [83] => 遗 [84] => 墓 [85] => 。 [86] => 沙 [87] => 飞 [88] => 似 [89] => 箭 [90] => , [91] => 乱 [92] => 穿 [93] => 向 [94] => 、 [95] => 草 [96] => 中 [97] => 狐 [98] => 兔 [99] => 。 [100] => 那 [101] => 能 [102] => 使 [103] => 、 [104] => 口 [105] => 北 [106] => 关 [107] => 南 [108] => , [109] => 更 [110] => 重 [111] => 作 [112] => 、 [113] => 并 [114] => 州 [115] => 门 [116] => 户 [117] => 。 [118] => 且 [119] => 莫 [120] => 吊 [121] => 沙 [122] => 场 [123] => , [124] => 收 [125] => 拾 [126] => 秦 [127] => 弓 [128] => 归 [129] => 去 [130] => 。 [131] => < [132] => / [133] => p [134] => > ) Array ( [0] => 长 [1] => 亭 [2] => 怨 [3] => · [4] => 与 [5] => 李 [6] => 天 [7] => 生 [8] => 冬 [9] => 夜 [10] => 宿 [11] => 雁 [12] => 门 [13] => 关 [14] => 作 )
清代·屈大均的简介
屈大均(1630—1696)明末清初著名学者、诗人,与陈恭尹、梁佩兰并称“岭南三大家”,有“广东徐霞客”的美称。字翁山、介子,号莱圃,汉族,广东番禺人。曾与魏耕等进行反请活动。后为僧,中年仍改儒服。诗有李白、屈原的遗风,著作多毁于雍正、乾隆两朝,后人辑有《翁山诗外》、《翁山文外》、《翁山易外》、《广东新语》及《四朝成仁录》,合称“屈沱五书”。
...〔► 屈大均的诗(16篇)〕