Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 簟 [4] => 凄 [5] => 灯 [6] => 暗 [7] => 眠 [8] => 还 [9] => 起 [10] => , [11] => 清 [12] => 商 [13] => 几 [14] => 处 [15] => 催 [16] => 发 [17] => ? [18] => 碎 [19] => 竹 [20] => 虚 [21] => 廊 [22] => , [23] => 枯 [24] => 莲 [25] => 浅 [26] => 渚 [27] => , [28] => 不 [29] => 辨 [30] => 声 [31] => 来 [32] => 何 [33] => 叶 [34] => ? [35] => 桐 [36] => 飙 [37] => 又 [38] => 接 [39] => 。 [40] => 尽 [41] => 吹 [42] => 入 [43] => 潘 [44] => 郎 [45] => , [46] => 一 [47] => 簪 [48] => 愁 [49] => 发 [50] => 。 [51] => 已 [52] => 是 [53] => 难 [54] => 听 [55] => , [56] => 中 [57] => 宵 [58] => 无 [59] => 用 [60] => 怨 [61] => 离 [62] => 别 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > [68] => < [69] => p [70] => > [71] => 阴 [72] => 虫 [73] => 还 [74] => 更 [75] => 切 [76] => 切 [77] => 。 [78] => 玉 [79] => 窗 [80] => 挑 [81] => 锦 [82] => 倦 [83] => , [84] => 惊 [85] => 响 [86] => 檐 [87] => 铁 [88] => 。 [89] => 漏 [90] => 断 [91] => 高 [92] => 城 [93] => , [94] => 钟 [95] => 疏 [96] => 野 [97] => 寺 [98] => , [99] => 遥 [100] => 送 [101] => 凉 [102] => 潮 [103] => 呜 [104] => 咽 [105] => 。 [106] => 微 [107] => 吟 [108] => 渐 [109] => 怯 [110] => 。 [111] => 讶 [112] => 篱 [113] => 豆 [114] => 花 [115] => 开 [116] => , [117] => 雨 [118] => 筛 [119] => 时 [120] => 节 [121] => 。 [122] => 独 [123] => 自 [124] => 开 [125] => 门 [126] => , [127] => 满 [128] => 庭 [129] => 都 [130] => 是 [131] => 月 [132] => 。 [133] => < [134] => / [135] => p [136] => > ) Array ( [0] => 齐 [1] => 天 [2] => 乐 [3] => · [4] => 秋 [5] => 声 [6] => 馆 [7] => 赋 [8] => 秋 [9] => 声 )
清代·厉鹗的简介
厉鹗(1692-1752),字太鸿,又字雄飞,号樊榭、南湖花隐等,钱塘(今浙江杭州)人,清代文学家,浙西词派中坚人物。康熙五十九年举人,屡试进士不第。家贫,性孤峭。乾隆初举鸿博,报罢。性耽闻静,爱山水,尤工诗馀,擅南宋诸家之胜。著有《宋诗纪事》、《樊榭山房集》等。
...〔► 厉鹗的诗(9篇)〕