Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 盼 [4] => 银 [5] => 河 [6] => 迢 [7] => 递 [8] => , [9] => 惊 [10] => 入 [11] => 夜 [12] => , [13] => 转 [14] => 清 [15] => 商 [16] => 。 [17] => 乍 [18] => 西 [19] => 园 [20] => 蝴 [21] => 蝶 [22] => , [23] => 轻 [24] => 翻 [25] => 麝 [26] => 粉 [27] => , [28] => 暗 [29] => 惹 [30] => 蜂 [31] => 黄 [32] => 。 [33] => 炎 [34] => 凉 [35] => 。 [36] => 等 [37] => 闲 [38] => 瞥 [39] => 眼 [40] => , [41] => 甚 [42] => 丝 [43] => 丝 [44] => 、 [45] => 点 [46] => 点 [47] => 搅 [48] => 柔 [49] => 肠 [50] => 。 [51] => 应 [52] => 是 [53] => 登 [54] => 临 [55] => 送 [56] => 客 [57] => , [58] => 别 [59] => 离 [60] => 滋 [61] => 味 [62] => 重 [63] => 尝 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > [69] => < [70] => p [71] => > [72] => 疑 [73] => 将 [74] => 。 [75] => 水 [76] => 墨 [77] => 画 [78] => 疏 [79] => 窗 [80] => , [81] => 孤 [82] => 影 [83] => 淡 [84] => 潇 [85] => 湘 [86] => 。 [87] => 倩 [88] => 一 [89] => 叶 [90] => 高 [91] => 梧 [92] => , [93] => 半 [94] => 条 [95] => 残 [96] => 烛 [97] => 、 [98] => 做 [99] => 尽 [100] => 商 [101] => 量 [102] => 。 [103] => 荷 [104] => 裳 [105] => 。 [106] => 被 [107] => 风 [108] => 暗 [109] => 剪 [110] => , [111] => 问 [112] => 今 [113] => 宵 [114] => 、 [115] => 谁 [116] => 与 [117] => 盖 [118] => 鸳 [119] => 鸯 [120] => 。 [121] => 从 [122] => 此 [123] => 羁 [124] => 愁 [125] => 万 [126] => 叠 [127] => , [128] => 梦 [129] => 回 [130] => 分 [131] => 付 [132] => 啼 [133] => 螀 [134] => 。 [135] => < [136] => / [137] => p [138] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => 慢 [4] => · [5] => 立 [6] => 秋 [7] => 夜 [8] => 雨 [9] => 送 [10] => 梁 [11] => 汾 [12] => 南 [13] => 行 )
清代·纳兰性德的简介
纳兰性德(1655-1685),满洲人,字容若,号楞伽山人,清代最著名词人之一。其诗词“纳兰词”在清代以至整个中国词坛上都享有很高的声誉,在中国文学史上也占有光采夺目的一席。他生活于满汉融合时期,其贵族家庭兴衰具有关联于王朝国事的典型性。虽侍从帝王,却向往经历平淡。特殊的生活环境背景,加之个人的超逸才华,使其诗词创作呈现出独特的个性和鲜明的艺术风格。流传至今的《木兰花令·拟古决绝词》——“人生若只如初见,何事秋风悲画扇?等闲变却故人心,却道故人心易变。”富于意境,是其众多代表作之一。
...〔► 纳兰性德的诗(223篇)〕