Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 行 [4] => 不 [5] => 得 [6] => , [7] => 黦 [8] => 地 [9] => 衰 [10] => 杨 [11] => 愁 [12] => 折 [13] => 。 [14] => 霜 [15] => 裂 [16] => 马 [17] => 声 [18] => 寒 [19] => 特 [20] => 特 [21] => , [22] => 雁 [23] => 飞 [24] => 关 [25] => 月 [26] => 黑 [27] => 。 [28] => < [29] => / [30] => p [31] => > [32] => < [33] => p [34] => > [35] => 目 [36] => 断 [37] => 浮 [38] => 云 [39] => 西 [40] => 北 [41] => 。 [42] => 不 [43] => 忍 [44] => 思 [45] => 君 [46] => 颜 [47] => 色 [48] => 。 [49] => 昨 [50] => 日 [51] => 主 [52] => 人 [53] => 今 [54] => 日 [55] => 客 [56] => , [57] => 青 [58] => 山 [59] => 非 [60] => 故 [61] => 国 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > ) Array ( [0] => 谒 [1] => 金 [2] => 门 [3] => 三 [4] => 首 [5] => · [6] => 其 [7] => 一 )
清代·郑文焯的简介
郑文焯(1856~1918)晚清官员、词人。字俊臣,号小坡,又号叔问,晚号鹤、鹤公、鹤翁、鹤道人,别署冷红词客,尝梦游石芝崦,见素鹤翔于云间,因自号石芝崦主及大鹤山人,奉天铁岭(今属辽宁)人,隶正黄旗汉军籍,而托为郑康成裔,自称高密郑氏。光绪举人,曾任内阁中书,后旅居苏州。工诗词,通音律,擅书画,懂医道,长于金石古器之鉴,而以词人著称于世,其词多表现对清王朝覆灭的悲痛,所著有《大鹤山房全集》。
...〔► 郑文焯的诗(4篇)〕