Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 归 [4] => 不 [5] => 得 [6] => , [7] => 一 [8] => 夜 [9] => 林 [10] => 乌 [11] => 头 [12] => 白 [13] => 。 [14] => 落 [15] => 月 [16] => 关 [17] => 山 [18] => 何 [19] => 处 [20] => 笛 [21] => ? [22] => 马 [23] => 嘶 [24] => 还 [25] => 向 [26] => 北 [27] => 。 [28] => < [29] => / [30] => p [31] => > [32] => < [33] => p [34] => > [35] => 鱼 [36] => 雁 [37] => 沉 [38] => 沉 [39] => 江 [40] => 国 [41] => , [42] => 不 [43] => 忍 [44] => 闻 [45] => 君 [46] => 消 [47] => 息 [48] => 。 [49] => 恨 [50] => 不 [51] => 奋 [52] => 飞 [53] => 生 [54] => 六 [55] => 翼 [56] => , [57] => 乱 [58] => 云 [59] => 愁 [60] => 似 [61] => 幂 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > ) Array ( [0] => 谒 [1] => 金 [2] => 门 [3] => 三 [4] => 首 [5] => · [6] => 其 [7] => 三 )
清代·郑文焯的简介
郑文焯(1856~1918)晚清官员、词人。字俊臣,号小坡,又号叔问,晚号鹤、鹤公、鹤翁、鹤道人,别署冷红词客,尝梦游石芝崦,见素鹤翔于云间,因自号石芝崦主及大鹤山人,奉天铁岭(今属辽宁)人,隶正黄旗汉军籍,而托为郑康成裔,自称高密郑氏。光绪举人,曾任内阁中书,后旅居苏州。工诗词,通音律,擅书画,懂医道,长于金石古器之鉴,而以词人著称于世,其词多表现对清王朝覆灭的悲痛,所著有《大鹤山房全集》。
...〔► 郑文焯的诗(4篇)〕