Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 薄 [4] => 醉 [5] => 不 [6] => 成 [7] => 乡 [8] => , [9] => 转 [10] => 觉 [11] => 春 [12] => 寒 [13] => 重 [14] => 。 [15] => 枕 [16] => 席 [17] => 有 [18] => 谁 [19] => 同 [20] => ? [21] => 夜 [22] => 夜 [23] => 和 [24] => 愁 [25] => 共 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 梦 [35] => 好 [36] => 恰 [37] => 如 [38] => 真 [39] => , [40] => 事 [41] => 往 [42] => 翻 [43] => 如 [44] => 梦 [45] => 。 [46] => 起 [47] => 立 [48] => 悄 [49] => 无 [50] => 言 [51] => , [52] => 残 [53] => 月 [54] => 生 [55] => 西 [56] => 弄 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 生 [1] => 查 [2] => 子 [3] => · [4] => 旅 [5] => 夜 )
清代·彭孙遹的简介
彭孙遹(yù)(1631—1700)清初官员、词人,与王士祯齐名,时号“彭王”。字骏孙,号羡门,又号金粟山人,浙江海盐武原镇人。彭孙贻从弟,顺治十六年进士。康熙十八年举博学鸿词科第一,授编修。历吏部侍郎兼翰林掌院学士,为《明史》总裁。诗工整和谐,以五、七言律为长,近于唐代的刘长卿。词工小令,多香艳之作,有“吹气如兰彭十郎”之称。著有《南往集》、《延露词》。
...〔► 彭孙遹的诗(1篇)〕