Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 山 [4] => 城 [5] => 夜 [6] => 半 [7] => 催 [8] => 金 [9] => 柝 [10] => , [11] => 酒 [12] => 醒 [13] => 孤 [14] => 馆 [15] => 灯 [16] => 花 [17] => 落 [18] => 。 [19] => 窗 [20] => 白 [21] => 一 [22] => 声 [23] => 鸡 [24] => , [25] => 枕 [26] => 函 [27] => 闻 [28] => 马 [29] => 嘶 [30] => 。 [31] => < [32] => / [33] => p [34] => > [35] => < [36] => p [37] => > [38] => 门 [39] => 前 [40] => 乌 [41] => 桕 [42] => 树 [43] => , [44] => 霜 [45] => 月 [46] => 迷 [47] => 行 [48] => 处 [49] => 。 [50] => 遥 [51] => 忆 [52] => 独 [53] => 眠 [54] => 人 [55] => , [56] => 早 [57] => 寒 [58] => 惊 [59] => 梦 [60] => 频 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 菩 [1] => 萨 [2] => 蛮 [3] => · [4] => 山 [5] => 城 [6] => 夜 [7] => 半 [8] => 催 [9] => 金 [10] => 柝 )
清代·顾贞观的简介
顾贞观(1637-1714)清代文学家。原名华文,字远平、华峰,亦作华封,号梁汾,江苏无锡人。明末东林党人顾宪成四世孙。康熙五年举人,擢秘书院典籍。曾馆纳兰相国家,与相国子纳兰性德交契,康熙二十三年致仕,读书终老。贞观工诗文,词名尤著,著有《弹指词》、《积书岩集》等。顾贞观与陈维嵩、朱彝尊并称明末清初“词家三绝”,同时又与纳兰性德、曹贞吉共享“京华三绝”之誉。
...〔► 顾贞观的诗(10篇)〕