Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 咄 [4] => 汝 [5] => 青 [6] => 衫 [7] => 叟 [8] => 。 [9] => 阅 [10] => 浮 [11] => 生 [12] => 、 [13] => 繁 [14] => 华 [15] => 萧 [16] => 索 [17] => , [18] => 白 [19] => 衣 [20] => 苍 [21] => 狗 [22] => 。 [23] => 六 [24] => 代 [25] => 风 [26] => 流 [27] => 归 [28] => 扺 [29] => 掌 [30] => , [31] => 舌 [32] => 下 [33] => 涛 [34] => 飞 [35] => 山 [36] => 走 [37] => 。 [38] => 似 [39] => 易 [40] => 水 [41] => 、 [42] => 歌 [43] => 声 [44] => 听 [45] => 久 [46] => 。 [47] => 试 [48] => 问 [49] => 于 [50] => 今 [51] => 真 [52] => 姓 [53] => 字 [54] => , [55] => 但 [56] => 回 [57] => 头 [58] => 笑 [59] => 指 [60] => 芜 [61] => 城 [62] => 柳 [63] => 。 [64] => 休 [65] => 暂 [66] => 住 [67] => , [68] => 谭 [69] => 天 [70] => 口 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > [76] => < [77] => p [78] => > [79] => 当 [80] => 年 [81] => 处 [82] => 仲 [83] => 东 [84] => 来 [85] => 后 [86] => 。 [87] => 断 [88] => 江 [89] => 流 [90] => 、 [91] => 楼 [92] => 船 [93] => 铁 [94] => 锁 [95] => , [96] => 落 [97] => 星 [98] => 如 [99] => 斗 [100] => 。 [101] => 七 [102] => 十 [103] => 九 [104] => 年 [105] => 尘 [106] => 土 [107] => 梦 [108] => , [109] => 才 [110] => 向 [111] => 青 [112] => 门 [113] => 沽 [114] => 酒 [115] => 。 [116] => 更 [117] => 谁 [118] => 是 [119] => 、 [120] => 嘉 [121] => 荣 [122] => 旧 [123] => 友 [124] => 。 [125] => 天 [126] => 宝 [127] => 琵 [128] => 琶 [129] => 宫 [130] => 监 [131] => 在 [132] => , [133] => 诉 [134] => 江 [135] => 潭 [136] => 憔 [137] => 悴 [138] => 人 [139] => 知 [140] => 否 [141] => 。 [142] => 今 [143] => 昔 [144] => 恨 [145] => , [146] => 一 [147] => 搔 [148] => 首 [149] => 。 [150] => < [151] => / [152] => p [153] => > ) Array ( [0] => 贺 [1] => 新 [2] => 凉 [3] => · [4] => 再 [5] => 赠 [6] => 柳 [7] => 敬 [8] => 亭 )
清代·曹贞吉的简介
曹贞吉(1634~1698) 清代著名诗词家。字升六,又字升阶、迪清,号实庵,安丘县城东关(今属山东省)人。曹申吉之兄。康熙三年进士,官至礼部郎中,以疾辞湖广学政,归里卒。嗜书,工诗文,与嘉善诗人曹尔堪并称为“南北二曹”,词尤有名,被誉为清初词坛上“最为大雅”的词家。
...〔► 曹贞吉的诗(4篇)〕