Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 倚 [4] => 柴 [5] => 门 [6] => 、 [7] => 晚 [8] => 天 [9] => 无 [10] => 际 [11] => , [12] => 昏 [13] => 鸦 [14] => 归 [15] => 影 [16] => 如 [17] => 织 [18] => 。 [19] => 分 [20] => 明 [21] => 小 [22] => 幅 [23] => 倪 [24] => 迂 [25] => 画 [26] => , [27] => 点 [28] => 上 [29] => 米 [30] => 家 [31] => 颠 [32] => 墨 [33] => 。 [34] => 看 [35] => 不 [36] => 得 [37] => 。 [38] => 带 [39] => 一 [40] => 片 [41] => 斜 [42] => 阳 [43] => , [44] => 万 [45] => 古 [46] => 伤 [47] => 心 [48] => 色 [49] => 。 [50] => 暮 [51] => 寒 [52] => 萧 [53] => 淅 [54] => 。 [55] => 似 [56] => 捲 [57] => 得 [58] => 风 [59] => 来 [60] => , [61] => 还 [62] => 兼 [63] => 雨 [64] => 过 [65] => , [66] => 催 [67] => 送 [68] => 小 [69] => 楼 [70] => 黑 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > [76] => < [77] => p [78] => > [79] => 曾 [80] => 相 [81] => 识 [82] => 。 [83] => 谁 [84] => 傍 [85] => 朱 [86] => 门 [87] => 贵 [88] => 宅 [89] => 。 [90] => 上 [91] => 林 [92] => 谁 [93] => 更 [94] => 栖 [95] => 息 [96] => 。 [97] => 郎 [98] => 君 [99] => 柘 [100] => 弹 [101] => 休 [102] => 抛 [103] => 洒 [104] => , [105] => 我 [106] => 是 [107] => 归 [108] => 飞 [109] => 倦 [110] => 翮 [111] => 。 [112] => 飞 [113] => 暂 [114] => 歇 [115] => 。 [116] => 却 [117] => 好 [118] => 趁 [119] => 江 [120] => 船 [121] => , [122] => 小 [123] => 坐 [124] => 秋 [125] => 帆 [126] => 侧 [127] => 。 [128] => 啼 [129] => 还 [130] => 哑 [131] => 哑 [132] => 。 [133] => 笑 [134] => 画 [135] => 角 [136] => 声 [137] => 中 [138] => , [139] => 暝 [140] => 烟 [141] => 堆 [142] => 里 [143] => , [144] => 多 [145] => 少 [146] => 未 [147] => 归 [148] => 客 [149] => 。 [150] => < [151] => / [152] => p [153] => > ) Array ( [0] => 买 [1] => 陂 [2] => 塘 [3] => · [4] => 归 [5] => 鸦 )
清代·黄景仁的简介
黄景仁(1749~1783),清代诗人。字汉镛,一字仲则,号鹿菲子,阳湖(今江苏省常州市)人。四岁而孤,家境清贫,少年时即负诗名,为谋生计,曾四方奔波。一生怀才不遇,穷困潦倒,后授县丞,未及补官即在贫病交加中客死他乡,年仅35岁。诗负盛名,为“毗陵七子”之一。诗学李白,所作多抒发穷愁不遇、寂寞凄怆之情怀,也有愤世嫉俗的篇章。七言诗极有特色。亦能词。著有《两当轩全集》。
...〔► 黄景仁的诗(15篇)〕