Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 说 [4] => 相 [5] => 思 [6] => , [7] => 问 [8] => 相 [9] => 思 [10] => , [11] => 枫 [12] => 落 [13] => 吴 [14] => 江 [15] => 雁 [16] => 去 [17] => 迟 [18] => 。 [19] => 天 [20] => 寒 [21] => 二 [22] => 九 [23] => 时 [24] => 。 [25] => < [26] => / [27] => p [28] => > [29] => < [30] => p [31] => > [32] => 怨 [33] => 谁 [34] => 知 [35] => ? [36] => 梦 [37] => 谁 [38] => 知 [39] => ? [40] => 可 [41] => 有 [42] => 梅 [43] => 花 [44] => 寄 [45] => 一 [46] => 枝 [47] => ? [48] => 雪 [49] => 来 [50] => 翠 [51] => 羽 [52] => 飞 [53] => 。 [54] => < [55] => / [56] => p [57] => > ) Array ( [0] => 长 [1] => 相 [2] => 思 [3] => · [4] => 以 [5] => 书 [6] => 寄 [7] => 西 [8] => 泠 [9] => 诸 [10] => 友 [11] => 即 [12] => 题 [13] => 其 [14] => 后 )
清代·吴锡麒的简介
吴锡麒(1746~1818)清代文学家。字圣征,号谷人。钱塘(今浙江杭州)人。 乾隆四十年(1775)进士。曾为翰林院庶吉士,授编修。后两度充会试同考官,擢右赞善,入直上书房,转侍讲侍读,升国子监祭酒。他生性耿直,不趋权贵,但名著公卿间。在上书房时,与皇曾孙相处甚洽,成为莫逆之交,凡得一帖一画,必一起题跋,深受礼遇。后以亲老乞养归里。主讲扬州安定乐仪书院安定、爰山、云间等书院至终,时时注意提拔有才之士。
...〔► 吴锡麒的诗(4篇)〕