Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 登 [4] => 临 [5] => 纵 [6] => 目 [7] => , [8] => 对 [9] => 川 [10] => 原 [11] => 绣 [12] => 错 [13] => , [14] => 如 [15] => 襟 [16] => 接 [17] => 袖 [18] => 。 [19] => 指 [20] => 点 [21] => 十 [22] => 三 [23] => 陵 [24] => 树 [25] => 影 [26] => , [27] => 天 [28] => 寿 [29] => 低 [30] => 迷 [31] => 如 [32] => 阜 [33] => 。 [34] => 一 [35] => 霎 [36] => 沧 [37] => 桑 [38] => , [39] => 四 [40] => 山 [41] => 风 [42] => 雨 [43] => , [44] => 王 [45] => 气 [46] => 消 [47] => 沈 [48] => 久 [49] => 。 [50] => 涛 [51] => 生 [52] => 金 [53] => 粟 [54] => , [55] => 老 [56] => 松 [57] => 疑 [58] => 作 [59] => 龙 [60] => 吼 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > [66] => < [67] => p [68] => > [69] => 惟 [70] => 有 [71] => 沙 [72] => 草 [73] => 微 [74] => 茫 [75] => , [76] => 白 [77] => 狼 [78] => 终 [79] => 古 [80] => , [81] => 滚 [82] => 滚 [83] => 边 [84] => 墙 [85] => 走 [86] => 。 [87] => 野 [88] => 老 [89] => 也 [90] => 知 [91] => 人 [92] => 世 [93] => 换 [94] => , [95] => 尚 [96] => 说 [97] => 山 [98] => 灵 [99] => 呵 [100] => 守 [101] => 。 [102] => 平 [103] => 楚 [104] => 苍 [105] => 凉 [106] => , [107] => 乱 [108] => 云 [109] => 合 [110] => 沓 [111] => , [112] => 欲 [113] => 酹 [114] => 无 [115] => 多 [116] => 酒 [117] => 。 [118] => 出 [119] => 山 [120] => 回 [121] => 望 [122] => , [123] => 夕 [124] => 阳 [125] => 犹 [126] => 恋 [127] => 高 [128] => 岫 [129] => 。 [130] => < [131] => / [132] => p [133] => > ) Array ( [0] => 念 [1] => 奴 [2] => 娇 [3] => · [4] => 登 [5] => 旸 [6] => 台 [7] => 山 [8] => 绝 [9] => 顶 [10] => 望 [11] => 明 [12] => 陵 )
清代·王鹏运的简介
王鹏运(1849—1904)晚清官员、词人。字佑遐,一字幼霞,中年自号半塘老人,又号鹜翁,晚年号半塘僧鹜。广西临桂(今桂林)人,原籍浙江山阴。同治九年举人,光绪间官至礼科给事中,在谏垣十年,上疏数十,皆关政要。二十八年离京,至扬州主学堂,卒于苏州。工词,与况周颐、朱孝臧、郑文焯合称“清末四大家”,鹏运居首。著有《味梨词》、《骛翁词》等集,后删定为《半塘定稿》。王鹏运曾汇刻《花间集》及宋、元诸家词为《四印斋所刻词》。
...〔► 王鹏运的诗(4篇)〕