Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 瘴 [4] => 云 [5] => 苦 [6] => 。 [7] => 遍 [8] => 五 [9] => 溪 [10] => 、 [11] => 沙 [12] => 明 [13] => 水 [14] => 碧 [15] => , [16] => 声 [17] => 声 [18] => 不 [19] => 断 [20] => , [21] => 只 [22] => 劝 [23] => 行 [24] => 人 [25] => 休 [26] => 去 [27] => 。 [28] => 行 [29] => 人 [30] => 今 [31] => 古 [32] => 如 [33] => 织 [34] => , [35] => 正 [36] => 复 [37] => 何 [38] => 事 [39] => , [40] => 关 [41] => 卿 [42] => 频 [43] => 寄 [44] => 语 [45] => 。 [46] => 空 [47] => 祠 [48] => 废 [49] => 驿 [50] => , [51] => 便 [52] => 征 [53] => 衫 [54] => 湿 [55] => 尽 [56] => , [57] => 马 [58] => 蹄 [59] => 难 [60] => 驻 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > [66] => < [67] => p [68] => > [69] => 风 [70] => 更 [71] => 雨 [72] => 。 [73] => 一 [74] => 发 [75] => 中 [76] => 原 [77] => , [78] => 杳 [79] => 无 [80] => 望 [81] => 处 [82] => 。 [83] => 万 [84] => 里 [85] => 炎 [86] => 荒 [87] => , [88] => 遮 [89] => 莫 [90] => 摧 [91] => 残 [92] => 毛 [93] => 羽 [94] => 。 [95] => 记 [96] => 否 [97] => 越 [98] => 王 [99] => 春 [100] => 殿 [101] => , [102] => 宫 [103] => 女 [104] => 如 [105] => 花 [106] => , [107] => 秪 [108] => 今 [109] => 惟 [110] => 剩 [111] => 汝 [112] => 。 [113] => 子 [114] => 规 [115] => 声 [116] => 续 [117] => , [118] => 想 [119] => 江 [120] => 深 [121] => 月 [122] => 黑 [123] => , [124] => 低 [125] => 头 [126] => 臣 [127] => 甫 [128] => 。 [129] => < [130] => / [131] => p [132] => > ) Array ( [0] => 留 [1] => 客 [2] => 住 [3] => · [4] => 鹧 [5] => 鸪 )
清代·曹贞吉的简介
曹贞吉(1634~1698) 清代著名诗词家。字升六,又字升阶、迪清,号实庵,安丘县城东关(今属山东省)人。曹申吉之兄。康熙三年进士,官至礼部郎中,以疾辞湖广学政,归里卒。嗜书,工诗文,与嘉善诗人曹尔堪并称为“南北二曹”,词尤有名,被誉为清初词坛上“最为大雅”的词家。
...〔► 曹贞吉的诗(4篇)〕