Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 眉 [4] => 目 [5] => 真 [6] => 如 [7] => 画 [8] => , [9] => 聪 [10] => 明 [11] => 解 [12] => 读 [13] => 诗 [14] => 。 [15] => 见 [16] => 人 [17] => 为 [18] => 礼 [19] => 法 [20] => , [21] => 依 [22] => 母 [23] => 倍 [24] => 恩 [25] => 私 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 事 [35] => 事 [36] => 俱 [37] => 堪 [38] => 系 [39] => , [40] => 声 [41] => 声 [42] => 未 [43] => 忍 [44] => 离 [45] => 。 [46] => 不 [47] => 眠 [48] => 仍 [49] => 起 [50] => 唤 [51] => , [52] => 星 [53] => 斗 [54] => 夜 [55] => 空 [56] => 垂 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 悼 [1] => 亡 [2] => 儿 [3] => 果 [4] => 祥 [5] => 诗 [6] => 十 [7] => 首 [8] => [9] => 其 [10] => 三 )
明代·王世贞的简介
王世贞(1526年-1590年)字元美,号凤洲,又号弇州山人,汉族,太仓(今江苏太仓)人,明代文学家、史学家。“后七子”领袖之一。官刑部主事,累官刑部尚书,移疾归,卒赠太子少保。好为古诗文,始于李攀龙主文盟,攀龙死,独主文坛二十年。有《弇山堂别集》、《嘉靖以来首辅传》、《觚不觚录》、《弇州山人四部稿》等。
...〔► 王世贞的诗(12篇)〕