Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 王 [4] => 公 [5] => 盛 [6] => 德 [7] => , [8] => 休 [9] => 休 [10] => 其 [11] => 容 [12] => 。 [13] => 人 [14] => 讦 [15] => 我 [16] => 誉 [17] => , [18] => 荐 [19] => 贤 [20] => 为 [21] => 公 [22] => 。 [23] => 智 [24] => 名 [25] => 勇 [26] => 能 [27] => , [28] => 公 [29] => 无 [30] => 可 [31] => 述 [32] => 。 [33] => < [34] => / [35] => p [36] => > [37] => < [38] => p [39] => > [40] => 致 [41] => 时 [42] => 太 [43] => 平 [44] => , [45] => 乃 [46] => 见 [47] => 公 [48] => 绩 [49] => 。 [50] => < [51] => / [52] => p [53] => > ) Array ( [0] => 古 [1] => 像 [2] => 赞 [3] => 二 [4] => 百 [5] => 零 [6] => 五 [7] => 首 [8] => [9] => 其 [10] => 一 [11] => 四 [12] => 八 [13] => [14] => 王 [15] => 文 [16] => 正 [17] => 公 )
明代·孙承恩的简介
(1485—1565)松江华亭人,字贞父(甫),号毅斋。孙衍子。正德六年进士。授编修,历官礼部尚书,兼掌詹事府。嘉靖三十二年斋宫设醮,以不肯遵旨穿道士服,罢职归。文章深厚尔雅。工书善画,尤擅人物。有《历代圣贤像赞》、《让溪堂草稿》、《鉴古韵语》。
...〔► 孙承恩的诗(8篇)〕