Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 异 [4] => 国 [5] => 光 [6] => 阴 [7] => 。 [8] => 登 [9] => 龙 [10] => 忆 [11] => 孟 [12] => , [13] => 泛 [14] => 渼 [15] => 陪 [16] => 岑 [17] => 。 [18] => 一 [19] => 发 [20] => 中 [21] => 原 [22] => , [23] => 孤 [24] => 踪 [25] => 万 [26] => 里 [27] => , [28] => 折 [29] => 尽 [30] => 丹 [31] => 心 [32] => 。 [33] => < [34] => / [35] => p [36] => > [37] => < [38] => p [39] => > [40] => 雪 [41] => 残 [42] => 亚 [43] => 岁 [44] => 将 [45] => 临 [46] => 。 [47] => 一 [48] => 掬 [49] => 泪 [50] => 、 [51] => 离 [52] => 杯 [53] => 共 [54] => 斟 [55] => 。 [56] => 红 [57] => 佛 [58] => 桑 [59] => 边 [60] => , [61] => 刺 [62] => 桐 [63] => 花 [64] => 底 [65] => , [66] => 肠 [67] => 断 [68] => 炎 [69] => 林 [70] => 。 [71] => < [72] => / [73] => p [74] => > ) Array ( [0] => 柳 [1] => 梢 [2] => 青 [3] => [4] => 其 [5] => 二 [6] => [7] => 次 [8] => 遥 [9] => 岑 [10] => 楼 [11] => 韵 [12] => 答 [13] => 姜 [14] => 梦 [15] => 宾 [16] => 、 [17] => 杨 [18] => 从 [19] => 龙 [20] => 、 [21] => 张 [22] => 天 [23] => 翼 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕