Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 素 [4] => 性 [5] => 便 [6] => 孤 [7] => 寂 [8] => , [9] => 无 [10] => 营 [11] => 昼 [12] => 掩 [13] => 关 [14] => 。 [15] => 卧 [16] => 闻 [17] => 清 [18] => 露 [19] => 坠 [20] => , [21] => 坐 [22] => 见 [23] => 白 [24] => 云 [25] => 还 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 鹤 [35] => 梦 [36] => 棋 [37] => 敲 [38] => 醒 [39] => , [40] => 蜗 [41] => 墙 [42] => 藓 [43] => 蚀 [44] => 残 [45] => 。 [46] => 仙 [47] => 瓢 [48] => 休 [49] => 挂 [50] => 树 [51] => , [52] => 风 [53] => 起 [54] => 厌 [55] => 喧 [56] => 烦 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 题 [1] => 陈 [2] => 道 [3] => 士 [4] => 处 [5] => 静 [6] => 轩 [7] => [8] => 其 [9] => 一 )
明代·李昌祺的简介
李昌祺(1376~1452)明代小说家。名祯,字昌祺、一字维卿,以字行世,号侨庵、白衣山人、运甓居士,庐陵(今江西吉安)人。永乐二年进士,官至广西布政使,为官清厉刚正,救灾恤贫,官声甚好。且才华富赡,学识渊博,诗集有《运甓漫稿》,又仿瞿佑《剪灯新话》作《剪灯余话》。
...〔► 李昌祺的诗(2篇)〕