Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 归 [4] => 来 [5] => 高 [6] => 卧 [7] => 叔 [8] => 牙 [9] => 山 [10] => , [11] => 恰 [12] => 尔 [13] => 分 [14] => 符 [15] => 出 [16] => 汉 [17] => 关 [18] => 。 [19] => 一 [20] => 顾 [21] => 青 [22] => 云 [23] => 生 [24] => 海 [25] => 上 [26] => , [27] => 千 [28] => 秋 [29] => 白 [30] => 雪 [31] => 在 [32] => 人 [33] => 间 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 非 [43] => 时 [44] => 按 [45] => 剑 [46] => 投 [47] => 珠 [48] => 起 [49] => , [50] => 无 [51] => 意 [52] => 偿 [53] => 城 [54] => 抱 [55] => 玉 [56] => 还 [57] => 。 [58] => 所 [59] => 以 [60] => 离 [61] => 骚 [62] => 长 [63] => 苦 [64] => 怨 [65] => , [66] => 楚 [67] => 臣 [68] => 容 [69] => 易 [70] => 老 [71] => 红 [72] => 颜 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 寄 [1] => 怀 [2] => 蒲 [3] => 圻 [4] => 魏 [5] => 使 [6] => 君 [7] => [8] => 其 [9] => 二 )
明代·李攀龙的简介
李攀龙(1514—1570)字于鳞,号沧溟,汉族,历城(今山东济南)人。明代著名文学家。继“前七子”之后,与谢榛、王世贞等倡导文学复古运动,为“后七子”的领袖人物,被尊为“宗工巨匠”。主盟文坛20余年,其影响及于清初。
...〔► 李攀龙的诗(11篇)〕