Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 飞 [4] => 书 [5] => 苕 [6] => 水 [7] => 报 [8] => 王 [9] => 孙 [10] => , [11] => 杯 [12] => 厎 [13] => 黄 [14] => 河 [15] => 似 [16] => 酒 [17] => 浑 [18] => 。 [19] => 已 [20] => 让 [21] => 五 [22] => 湖 [23] => 相 [24] => 代 [25] => 长 [26] => , [27] => 敢 [28] => 临 [29] => 中 [30] => 岳 [31] => 自 [32] => 言 [33] => 尊 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 人 [43] => 无 [44] => 西 [45] => 子 [46] => 堪 [47] => 同 [48] => 载 [49] => , [50] => 客 [51] => 有 [52] => 如 [53] => 姬 [54] => 不 [55] => 负 [56] => 恩 [57] => 。 [58] => 萧 [59] => 索 [60] => 三 [61] => 馀 [62] => 回 [63] => 王 [64] => 气 [65] => , [66] => 风 [67] => 尘 [68] => 非 [69] => 复 [70] => 古 [71] => 夷 [72] => 门 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 荅 [1] => 寄 [2] => 元 [3] => 美 )
明代·李攀龙的简介
李攀龙(1514—1570)字于鳞,号沧溟,汉族,历城(今山东济南)人。明代著名文学家。继“前七子”之后,与谢榛、王世贞等倡导文学复古运动,为“后七子”的领袖人物,被尊为“宗工巨匠”。主盟文坛20余年,其影响及于清初。
...〔► 李攀龙的诗(11篇)〕