Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 万 [4] => 里 [5] => 投 [6] => 荒 [7] => 未 [8] => 死 [9] => 身 [10] => , [11] => 贾 [12] => 生 [13] => 今 [14] => 是 [15] => 老 [16] => 成 [17] => 人 [18] => 。 [19] => 五 [20] => 经 [21] => 不 [22] => 尽 [23] => 青 [24] => 灯 [25] => 夜 [26] => , [27] => 一 [28] => 简 [29] => 空 [30] => 馀 [31] => 綵 [32] => 笔 [33] => 春 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 何 [43] => 事 [44] => 天 [45] => 公 [46] => 偏 [47] => 厄 [48] => 道 [49] => , [50] => 无 [51] => 情 [52] => 河 [53] => 伯 [54] => 枉 [55] => 称 [56] => 神 [57] => 。 [58] => 平 [59] => 生 [60] => 知 [61] => 己 [62] => 如 [63] => 君 [64] => 少 [65] => , [66] => 莫 [67] => 怪 [68] => 临 [69] => 风 [70] => 泪 [71] => 满 [72] => 巾 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 哭 [1] => 天 [2] => 瑞 [3] => [4] => 其 [5] => 二 )
明代·边贡的简介
边贡(1476 ~1532)字庭实,因家居华泉附近,自号华泉子,历城(今山东济南市)人。明代著名诗人、文学家。弘治九年(1496)丙辰科进士,官至太常丞。边贡以诗著称于弘治、正德年间,与李梦阳、何景明、徐祯卿并称“弘治四杰”。后来又加上康海、王九思、王廷相,合称为明代文学“前七子”。
...〔► 边贡的诗(14篇)〕