Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 负 [4] => 郭 [5] => 稻 [6] => 千 [7] => 顷 [8] => , [9] => 青 [10] => 青 [11] => 遥 [12] => 入 [13] => 云 [14] => 。 [15] => 儿 [16] => 孙 [17] => 不 [18] => 解 [19] => 守 [20] => , [21] => 宾 [22] => 客 [23] => 自 [24] => 争 [25] => 分 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 剡 [35] => 曲 [36] => 舟 [37] => 慵 [38] => 泛 [39] => , [40] => 山 [41] => 阳 [42] => 笛 [43] => 忍 [44] => 闻 [45] => 。 [46] => 伤 [47] => 心 [48] => 碧 [49] => 堤 [50] => 柳 [51] => , [52] => 犹 [53] => 映 [54] => 白 [55] => 鸥 [56] => 群 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 再 [1] => 过 [2] => 北 [3] => 川 [4] => 别 [5] => 业 )
明代·边贡的简介
边贡(1476 ~1532)字庭实,因家居华泉附近,自号华泉子,历城(今山东济南市)人。明代著名诗人、文学家。弘治九年(1496)丙辰科进士,官至太常丞。边贡以诗著称于弘治、正德年间,与李梦阳、何景明、徐祯卿并称“弘治四杰”。后来又加上康海、王九思、王廷相,合称为明代文学“前七子”。
...〔► 边贡的诗(14篇)〕