Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 重 [4] => 阳 [5] => 今 [6] => 朝 [7] => 是 [8] => , [9] => 触 [10] => 目 [11] => 皆 [12] => 兵 [13] => 戈 [14] => 。 [15] => 青 [16] => 山 [17] => 岂 [18] => 不 [19] => 好 [20] => , [21] => 何 [22] => 由 [23] => 陟 [24] => 嵯 [25] => 峨 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 菊 [35] => 花 [36] => 泫 [37] => 清 [38] => 露 [39] => , [40] => 枫 [41] => 叶 [42] => 飘 [43] => 寒 [44] => 波 [45] => 。 [46] => 睹 [47] => 物 [48] => 增 [49] => 盛 [50] => 怀 [51] => , [52] => 奈 [53] => 此 [54] => 时 [55] => 未 [56] => 和 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 流 [66] => 年 [67] => 易 [68] => 超 [69] => 忽 [70] => , [71] => 百 [72] => 世 [73] => 如 [74] => 鸟 [75] => 过 [76] => 。 [77] => 于 [78] => 焉 [79] => 屏 [80] => 烦 [81] => 虑 [82] => , [83] => 酌 [84] => 酒 [85] => 还 [86] => 高 [87] => 歌 [88] => 。 [89] => < [90] => / [91] => p [92] => > [93] => < [94] => p [95] => > [96] => 因 [97] => 观 [98] => 作 [99] => 吏 [100] => 人 [101] => , [102] => 动 [103] => 辄 [104] => 遭 [105] => 讥 [106] => 诃 [107] => 。 [108] => 奔 [109] => 驰 [110] => 风 [111] => 尘 [112] => 际 [113] => , [114] => 忧 [115] => 患 [116] => 日 [117] => 已 [118] => 多 [119] => 。 [120] => < [121] => / [122] => p [123] => > [124] => < [125] => p [126] => > [127] => 吾 [128] => 徒 [129] => 守 [130] => 儒 [131] => 素 [132] => , [133] => 其 [134] => 乐 [135] => 当 [136] => 如 [137] => 何 [138] => 。 [139] => < [140] => / [141] => p [142] => > ) Array ( [0] => 九 [1] => 日 [2] => 次 [3] => 韵 [4] => 周 [5] => 学 [6] => 录 )
明代·陈镒的简介
陈镒(?—1456年),字有戒,江苏吴县人,永乐年间考中进士,步入仕途,先后任湖广、山东、浙江等地的副使,明英宗时期镇守陕西,用自己的方式解决了陕西的饥荒问题,后看到河南等地流民啸聚,建议派人前往抚恤,英宗同意后,但官员却没有施行,导致后来河南等地的叛乱。陈镒共三次镇守陕西,前后十余年,陕人很爱戴他,敬若父母。每次陈镒回朝廷,老百姓总是挡道拥车而泣。他回来时,则欢迎的人群数百里不绝。他之得军民之心,前后镇守陕西的无人可及。景泰四年(1453年)因病致仕。景泰七年(1456年),陈镒去世,获赠太保,谥僖敏。
...〔► 陈镒的诗(1篇)〕