Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 北 [4] => 来 [5] => 行 [6] => 色 [7] => 正 [8] => 骎 [9] => 骎 [10] => , [11] => 马 [12] => 傍 [13] => 西 [14] => 山 [15] => 静 [16] => 客 [17] => 襟 [18] => 。 [19] => 滏 [20] => 水 [21] => 源 [22] => 从 [23] => 龙 [24] => 洞 [25] => 出 [26] => , [27] => 漳 [28] => 河 [29] => 流 [30] => 自 [31] => 发 [32] => 鸠 [33] => 深 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 卓 [43] => 茆 [44] => 亭 [45] => 古 [46] => 无 [47] => 遗 [48] => 响 [49] => , [50] => 胜 [51] => 景 [52] => 园 [53] => 空 [54] => 罢 [55] => 赏 [56] => 心 [57] => 。 [58] => 翘 [59] => 首 [60] => 川 [61] => 原 [62] => 思 [63] => 故 [64] => 老 [65] => , [66] => 尚 [67] => 留 [68] => 珠 [69] => 玉 [70] => 到 [71] => 如 [72] => 今 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 磁 [1] => 州 [2] => 咏 [3] => 古 [4] => 二 [5] => 首 [6] => [7] => 其 [8] => 一 )
明代·薛瑄的简介
薛瑄(1389年8月20日—1464年7月19日),字德温,号敬轩。河津(今山西省运城市万荣县里望乡平原村人)人。明代著名思想家、理学家、文学家,河东学派的创始人,世称“薛河东”。薛瑄继曹端之后,在北方开创了“河东之学”,门徒遍及山西、河南、关陇一带,蔚为大宗。其学传至明中期,又形成以吕大钧兄弟为主的“关中之学”,其势“几与阳明中分其感”。清人视薛学为朱学传宗,称之为“明初理学之冠”,“开明代道学之基”。高攀龙认为,有明一代,学脉有二:一是南方的阳明之学,一是北方的薛瑄朱学。。其著作集有《薛文清公全集》四十六卷。
...〔► 薛瑄的诗(3篇)〕