Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 一 [4] => 尉 [5] => 尔 [6] => 何 [7] => 有 [8] => , [9] => 孤 [10] => 槎 [11] => 路 [12] => 最 [13] => 便 [14] => 。 [15] => 关 [16] => 山 [17] => 寒 [18] => 食 [19] => 后 [20] => , [21] => 风 [22] => 雨 [23] => 暮 [24] => 茄 [25] => 前 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 入 [35] => 夜 [36] => 江 [37] => 看 [38] => 月 [39] => , [40] => 行 [41] => 春 [42] => 路 [43] => 拂 [44] => 烟 [45] => 。 [46] => 青 [47] => 莲 [48] => 幕 [49] => 下 [50] => 客 [51] => , [52] => 来 [53] => 往 [54] => 日 [55] => 翩 [56] => 翩 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 送 [1] => 冯 [2] => 尉 )
明代·宗臣的简介
宗臣(1525~1560)明代文学家。字子相,号方城山人。兴化(今属江苏兴化)人。南宋末年著名抗金名将宗泽后人。嘉靖二十九年进士,由刑部主事调吏部,以病归,筑室百花洲上,读书其中,后历吏部稽勋员外郎,杨继盛死,臣赙以金,为严嵩所恶,出为福建参议,以御倭寇功升福建提学副使,卒官。诗文主张复古,与李攀龙等齐名,为“嘉靖七子”(后七子)之一,散文《报刘一丈书》,对当时官场丑态有所揭露,著有《宗子相集》。
...〔► 宗臣的诗(2篇)〕