Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 喜 [4] => 看 [5] => 残 [6] => 暑 [7] => 退 [8] => , [9] => 短 [10] => 景 [11] => 日 [12] => 行 [13] => 西 [14] => 。 [15] => 兀 [16] => 坐 [17] => 偏 [18] => 神 [19] => 爽 [20] => , [21] => 冥 [22] => 心 [23] => 与 [24] => 道 [25] => 栖 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 风 [35] => 轻 [36] => 蛛 [37] => 葺 [38] => 网 [39] => , [40] => 雨 [41] => 过 [42] => 蚓 [43] => 蟠 [44] => 泥 [45] => 。 [46] => 诗 [47] => 拙 [48] => 惭 [49] => 人 [50] => 看 [51] => , [52] => 唯 [53] => 应 [54] => 僻 [55] => 处 [56] => 题 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 和 [1] => 郭 [2] => 杏 [3] => 冈 [4] => 秋 [5] => 日 [6] => 漫 [7] => 兴 [8] => 十 [9] => 二 [10] => 首 [11] => [12] => 其 [13] => 九 )
明代·孙承恩的简介
(1485—1565)松江华亭人,字贞父(甫),号毅斋。孙衍子。正德六年进士。授编修,历官礼部尚书,兼掌詹事府。嘉靖三十二年斋宫设醮,以不肯遵旨穿道士服,罢职归。文章深厚尔雅。工书善画,尤擅人物。有《历代圣贤像赞》、《让溪堂草稿》、《鉴古韵语》。
...〔► 孙承恩的诗(8篇)〕