Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 春 [4] => 欲 [5] => 去 [6] => , [7] => 如 [8] => 梦 [9] => 一 [10] => 庭 [11] => 空 [12] => 絮 [13] => 。 [14] => 墙 [15] => 里 [16] => 秋 [17] => 千 [18] => 人 [19] => 笑 [20] => 语 [21] => , [22] => 花 [23] => 飞 [24] => 撩 [25] => 乱 [26] => 处 [27] => 。 [28] => < [29] => / [30] => p [31] => > [32] => < [33] => p [34] => > [35] => 无 [36] => 计 [37] => 可 [38] => 留 [39] => 春 [40] => 住 [41] => , [42] => 只 [43] => 有 [44] => 断 [45] => 肠 [46] => 诗 [47] => 句 [48] => 。 [49] => 万 [50] => 种 [51] => 消 [52] => 魂 [53] => 多 [54] => 寄 [55] => 与 [56] => : [57] => 斜 [58] => 阳 [59] => 天 [60] => 外 [61] => 树 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > ) Array ( [0] => 谒 [1] => 金 [2] => 门 [3] => · [4] => 春 [5] => 欲 [6] => 去 )
明代·施绍莘的简介
施绍莘(1581~约1640) 明代词人、散曲家,字子野,号峰泖浪仙,华亭(今上海市松江县)人。他有俊才,怀大志,因屡试不第,于是放浪声色。建园林,置丝竹,每当春秋佳日,与名士隐流遨游于九峰、三泖、西湖、太湖间。他兴趣广泛,除经术、古今文外,还旁通星纬舆地、二氏九流之书。善音律,一生所作以散曲及词著名,有《花影集》传世。另外,其词作多哀苦之音,既寄寓着作者命运多蹇的身世悲凉,又是明王朝灭亡前夕人们情绪的反映。如□谒金门□"春欲去"写有"无计可留春住,只有断肠诗句。
...〔► 施绍莘的诗(1篇)〕