Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 秋 [4] => 风 [5] => 清 [6] => , [7] => 秋 [8] => 月 [9] => 明 [10] => 。 [11] => 叶 [12] => 叶 [13] => 梧 [14] => 桐 [15] => 槛 [16] => 外 [17] => 声 [18] => 。 [19] => 难 [20] => 教 [21] => 归 [22] => 梦 [23] => 成 [24] => 。 [25] => < [26] => / [27] => p [28] => > [29] => < [30] => p [31] => > [32] => 砌 [33] => 蛩 [34] => 鸣 [35] => , [36] => 树 [37] => 鸟 [38] => 惊 [39] => 。 [40] => 塞 [41] => 雁 [42] => 行 [43] => 行 [44] => 天 [45] => 际 [46] => 横 [47] => 。 [48] => 偏 [49] => 伤 [50] => 旅 [51] => 客 [52] => 情 [53] => 。 [54] => < [55] => / [56] => p [57] => > ) Array ( [0] => 长 [1] => 相 [2] => 思 [3] => · [4] => 秋 [5] => 风 [6] => 清 )
明代·李攀龙的简介
李攀龙(1514—1570)字于鳞,号沧溟,汉族,历城(今山东济南)人。明代著名文学家。继“前七子”之后,与谢榛、王世贞等倡导文学复古运动,为“后七子”的领袖人物,被尊为“宗工巨匠”。主盟文坛20余年,其影响及于清初。
...〔► 李攀龙的诗(11篇)〕