Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 滚 [4] => 滚 [5] => 长 [6] => 江 [7] => 东 [8] => 逝 [9] => 水 [10] => , [11] => 浪 [12] => 花 [13] => 淘 [14] => 尽 [15] => 英 [16] => 雄 [17] => 。 [18] => 是 [19] => 非 [20] => 成 [21] => 败 [22] => 转 [23] => 头 [24] => 空 [25] => 。 [26] => 青 [27] => 山 [28] => 依 [29] => 旧 [30] => 在 [31] => , [32] => 几 [33] => 度 [34] => 夕 [35] => 阳 [36] => 红 [37] => 。 [38] => < [39] => / [40] => p [41] => > [42] => < [43] => p [44] => > [45] => 白 [46] => 发 [47] => 渔 [48] => 樵 [49] => 江 [50] => 渚 [51] => 上 [52] => , [53] => 惯 [54] => 看 [55] => 秋 [56] => 月 [57] => 春 [58] => 风 [59] => 。 [60] => 一 [61] => 壶 [62] => 浊 [63] => 酒 [64] => 喜 [65] => 相 [66] => 逢 [67] => 。 [68] => 古 [69] => 今 [70] => 多 [71] => 少 [72] => 事 [73] => , [74] => 都 [75] => 付 [76] => 笑 [77] => 谈 [78] => 中 [79] => 。 [80] => < [81] => / [82] => p [83] => > ) Array ( [0] => 临 [1] => 江 [2] => 仙 [3] => · [4] => 滚 [5] => 滚 [6] => 长 [7] => 江 [8] => 东 [9] => 逝 [10] => 水 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕