Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 时 [4] => 闻 [5] => 先 [6] => 朝 [7] => 陵 [8] => 寝 [9] => , [10] => 有 [11] => 不 [12] => 忍 [13] => 言 [14] => 者 [15] => 。 [16] => < [17] => / [18] => p [19] => > [20] => < [21] => p [22] => > [23] => 碧 [24] => 草 [25] => 带 [26] => 芳 [27] => 林 [28] => , [29] => 寒 [30] => 塘 [31] => 涨 [32] => 水 [33] => 深 [34] => 。 [35] => 五 [36] => 更 [37] => 风 [38] => 雨 [39] => 断 [40] => 遥 [41] => 岑 [42] => 。 [43] => 雨 [44] => 下 [45] => 飞 [46] => 花 [47] => 花 [48] => 上 [49] => 泪 [50] => , [51] => 吹 [52] => 不 [53] => 去 [54] => , [55] => 两 [56] => 难 [57] => 禁 [58] => 。 [59] => < [60] => / [61] => p [62] => > [63] => < [64] => p [65] => > [66] => 双 [67] => 缕 [68] => 绣 [69] => 盘 [70] => 金 [71] => , [72] => 平 [73] => 沙 [74] => 油 [75] => 壁 [76] => 侵 [77] => 。 [78] => 宫 [79] => 人 [80] => 斜 [81] => 外 [82] => 柳 [83] => 阴 [84] => 阴 [85] => 。 [86] => 回 [87] => 首 [88] => 西 [89] => 陵 [90] => 松 [91] => 柏 [92] => 路 [93] => , [94] => 肠 [95] => 断 [96] => 也 [97] => , [98] => 结 [99] => 同 [100] => 心 [101] => 。 [102] => < [103] => / [104] => p [105] => > ) Array ( [0] => 唐 [1] => 多 [2] => 令 [3] => · [4] => 寒 [5] => 食 )
明代·陈子龙的简介
陈子龙(1608—1647)明末官员、文学家。初名介,字卧子、懋中、人中,号大樽、海士、轶符等。汉族,南直隶松江华亭(今上海松江)人。崇祯十年进士,曾任绍兴推官,论功擢兵科给事中,命甫下而明亡。清兵陷南京,他和太湖民众武装组织联络,开展抗清活动,事败后被捕,投水殉国。他是明末重要作家,诗歌成就较高,诗风或悲壮苍凉,充满民族气节;或典雅华丽;或合二种风格于一体。擅长七律、七言歌行、七绝,被公认为“明诗殿军”。陈子龙亦工词,为婉约词名家、云间词派盟主,被后代众多著名词评家誉为“明代第一词人”。
...〔► 陈子龙的诗(14篇)〕