Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 小 [4] => 车 [5] => 班 [6] => 班 [7] => 黄 [8] => 尘 [9] => 晚 [10] => , [11] => 夫 [12] => 为 [13] => 推 [14] => , [15] => 妇 [16] => 为 [17] => 挽 [18] => 。 [19] => 出 [20] => 门 [21] => 茫 [22] => 茫 [23] => 何 [24] => 所 [25] => 之 [26] => ? [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 青 [35] => 青 [36] => 者 [37] => 榆 [38] => 疗 [39] => 吾 [40] => 饥 [41] => 。 [42] => 愿 [43] => 得 [44] => 乐 [45] => 土 [46] => 共 [47] => 哺 [48] => 糜 [49] => 。 [50] => < [51] => / [52] => p [53] => > [54] => < [55] => p [56] => > [57] => 风 [58] => 吹 [59] => 黄 [60] => 蒿 [61] => , [62] => 望 [63] => 见 [64] => 垣 [65] => 堵 [66] => , [67] => 中 [68] => 有 [69] => 主 [70] => 人 [71] => 当 [72] => 饲 [73] => 汝 [74] => 。 [75] => < [76] => / [77] => p [78] => > [79] => < [80] => p [81] => > [82] => 扣 [83] => 门 [84] => 无 [85] => 人 [86] => 室 [87] => 无 [88] => 釜 [89] => , [90] => 踯 [91] => 躅 [92] => 空 [93] => 巷 [94] => 泪 [95] => 如 [96] => 雨 [97] => 。 [98] => < [99] => / [100] => p [101] => > ) Array ( [0] => 小 [1] => 车 [2] => 行 )
明代·陈子龙的简介
陈子龙(1608—1647)明末官员、文学家。初名介,字卧子、懋中、人中,号大樽、海士、轶符等。汉族,南直隶松江华亭(今上海松江)人。崇祯十年进士,曾任绍兴推官,论功擢兵科给事中,命甫下而明亡。清兵陷南京,他和太湖民众武装组织联络,开展抗清活动,事败后被捕,投水殉国。他是明末重要作家,诗歌成就较高,诗风或悲壮苍凉,充满民族气节;或典雅华丽;或合二种风格于一体。擅长七律、七言歌行、七绝,被公认为“明诗殿军”。陈子龙亦工词,为婉约词名家、云间词派盟主,被后代众多著名词评家誉为“明代第一词人”。
...〔► 陈子龙的诗(14篇)〕