Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 满 [4] => 眼 [5] => 韶 [6] => 华 [7] => , [8] => 东 [9] => 风 [10] => 惯 [11] => 是 [12] => 吹 [13] => 红 [14] => 去 [15] => 。 [16] => 几 [17] => 番 [18] => 烟 [19] => 雾 [20] => , [21] => 只 [22] => 有 [23] => 花 [24] => 难 [25] => 护 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 梦 [35] => 里 [36] => 相 [37] => 思 [38] => , [39] => 故 [40] => 国 [41] => 王 [42] => 孙 [43] => 路 [44] => 。 [45] => 春 [46] => 无 [47] => 主 [48] => ! [49] => 杜 [50] => 鹃 [51] => 啼 [52] => 处 [53] => , [54] => 泪 [55] => 洒 [56] => 胭 [57] => 脂 [58] => 雨 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 点 [1] => 绛 [2] => 唇 [3] => · [4] => 春 [5] => 日 [6] => 风 [7] => 雨 [8] => 有 [9] => 感 )
明代·陈子龙的简介
陈子龙(1608—1647)明末官员、文学家。初名介,字卧子、懋中、人中,号大樽、海士、轶符等。汉族,南直隶松江华亭(今上海松江)人。崇祯十年进士,曾任绍兴推官,论功擢兵科给事中,命甫下而明亡。清兵陷南京,他和太湖民众武装组织联络,开展抗清活动,事败后被捕,投水殉国。他是明末重要作家,诗歌成就较高,诗风或悲壮苍凉,充满民族气节;或典雅华丽;或合二种风格于一体。擅长七律、七言歌行、七绝,被公认为“明诗殿军”。陈子龙亦工词,为婉约词名家、云间词派盟主,被后代众多著名词评家誉为“明代第一词人”。
...〔► 陈子龙的诗(14篇)〕