Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 绿 [4] => 毛 [5] => 红 [6] => 嘴 [7] => 。 [8] => 因 [9] => 为 [10] => 能 [11] => 言 [12] => 还 [13] => 自 [14] => 累 [15] => 。 [16] => 奉 [17] => 劝 [18] => 修 [19] => 何 [20] => 。 [21] => 语 [22] => 得 [23] => 分 [24] => 明 [25] => 愈 [26] => 著 [27] => 魔 [28] => 。 [29] => 不 [30] => 如 [31] => 省 [32] => 觉 [33] => 。 [34] => 缄 [35] => 口 [36] => 藏 [37] => 机 [38] => 怀 [39] => 卓 [40] => 荦 [41] => 。 [42] => 人 [43] => 总 [44] => 嫌 [45] => 伊 [46] => 。 [47] => 得 [48] => 出 [49] => 凡 [50] => 笼 [51] => 自 [52] => 在 [53] => 飞 [54] => 。 [55] => < [56] => / [57] => p [58] => > ) Array ( [0] => 金 [1] => 莲 [2] => 出 [3] => 玉 [4] => 花 [5] => [6] => 劝 [7] => 刘 [8] => 法 [9] => 司 [10] => 放 [11] => 鹦 [12] => 鹉 )
元代·马钰的简介
凤翔扶风人,徙居登州宁海,字元宝,号丹阳子。初名从义,字宜甫。海陵王贞元间进士。世宗大定中遇重阳子王哲,从其学道术,与妻孙不二同时出家。后游莱阳,入游仙宫。相传妻孙氏与钰先后仙去。赐号丹阳顺化真人、抱一无为真人、抱一无为普化真君等。
...〔► 马钰的诗(278篇)〕