Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 东 [4] => 北 [5] => 有 [6] => 高 [7] => 楼 [8] => , [9] => 迢 [10] => 递 [11] => 数 [12] => 十 [13] => 尺 [14] => 。 [15] => 朝 [16] => 霞 [17] => 映 [18] => 窗 [19] => 牖 [20] => , [21] => 浮 [22] => 云 [23] => 来 [24] => 凡 [25] => 席 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 莽 [35] => 苍 [36] => 一 [37] => 望 [38] => 间 [39] => , [40] => 崒 [41] => 嵂 [42] => 千 [43] => 峰 [44] => 碧 [45] => 。 [46] => 青 [47] => 山 [48] => 何 [49] => 处 [50] => 无 [51] => , [52] => 所 [53] => 见 [54] => 多 [55] => 迫 [56] => 迮 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 伟 [66] => 哉 [67] => 医 [68] => 无 [69] => 闾 [70] => , [71] => 周 [72] => 礼 [73] => 载 [74] => 简 [75] => 册 [76] => 。 [77] => 我 [78] => 虽 [79] => 身 [80] => 未 [81] => 到 [82] => , [83] => 心 [84] => 想 [85] => 已 [86] => 可 [87] => 索 [88] => 。 [89] => < [90] => / [91] => p [92] => > [93] => < [94] => p [95] => > [96] => 但 [97] => 惜 [98] => 道 [99] => 里 [100] => 赊 [101] => , [102] => 处 [103] => 地 [104] => 远 [105] => 且 [106] => 僻 [107] => 。 [108] => 嘉 [109] => 彼 [110] => 楼 [111] => 居 [112] => 子 [113] => , [114] => 不 [115] => 受 [116] => 世 [117] => 故 [118] => 役 [119] => 。 [120] => < [121] => / [122] => p [123] => > [124] => < [125] => p [126] => > [127] => 爱 [128] => 山 [129] => 如 [130] => 爱 [131] => 客 [132] => , [133] => 相 [134] => 对 [135] => 乐 [136] => 晨 [137] => 夕 [138] => 。 [139] => 应 [140] => 笑 [141] => 平 [142] => 地 [143] => 人 [144] => , [145] => 尘 [146] => 埃 [147] => 坐 [148] => 充 [149] => 斥 [150] => 。 [151] => < [152] => / [153] => p [154] => > ) Array ( [0] => 兴 [1] => 中 [2] => 府 [3] => 某 [4] => 氏 [5] => 见 [6] => 山 [7] => 楼 )
元代·赵孟頫的简介
赵孟頫(1254—1322),字子昂,号松雪,松雪道人,又号水精宫道人、鸥波,中年曾作孟俯,汉族,吴兴(今浙江湖州)人。元代著名画家,楷书四大家(欧阳询、颜真卿、柳公权、赵孟頫)之一。赵孟頫博学多才,能诗善文,懂经济,工书法,精绘艺,擅金石,通律吕,解鉴赏。特别是书法和绘画成就最高,开创元代新画风,被称为“元人冠冕”。他也善篆、隶、真、行、草书,尤以楷、行书著称于世。
...〔► 赵孟頫的诗(64篇)〕