Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 春 [4] => 情 [5] => 浩 [6] => 无 [7] => 端 [8] => , [9] => 野 [10] => 兴 [11] => 欣 [12] => 有 [13] => 瞩 [14] => 。 [15] => 山 [16] => 光 [17] => 艳 [18] => 桃 [19] => 李 [20] => , [21] => 涧 [22] => 影 [23] => 写 [24] => 松 [25] => 竹 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 古 [35] => 来 [36] => 岩 [37] => 穴 [38] => 士 [39] => , [40] => 白 [41] => 驹 [42] => 在 [43] => 空 [44] => 谷 [45] => 。 [46] => 幽 [47] => 鸟 [48] => 何 [49] => 处 [50] => 来 [51] => , [52] => 啼 [53] => 破 [54] => 林 [55] => 烟 [56] => 绿 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 偶 [1] => 记 [2] => 旧 [3] => 诗 [4] => 一 [5] => 首 )
元代·赵孟頫的简介
赵孟頫(1254—1322),字子昂,号松雪,松雪道人,又号水精宫道人、鸥波,中年曾作孟俯,汉族,吴兴(今浙江湖州)人。元代著名画家,楷书四大家(欧阳询、颜真卿、柳公权、赵孟頫)之一。赵孟頫博学多才,能诗善文,懂经济,工书法,精绘艺,擅金石,通律吕,解鉴赏。特别是书法和绘画成就最高,开创元代新画风,被称为“元人冠冕”。他也善篆、隶、真、行、草书,尤以楷、行书著称于世。
...〔► 赵孟頫的诗(64篇)〕