Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 思 [4] => 与 [5] => 君 [6] => 别 [7] => 来 [8] => , [9] => 几 [10] => 见 [11] => 芙 [12] => 蓉 [13] => 花 [14] => 。 [15] => 盈 [16] => 盈 [17] => 隔 [18] => 秋 [19] => 水 [20] => , [21] => 若 [22] => 在 [23] => 天 [24] => 一 [25] => 涯 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 欲 [35] => 涉 [36] => 不 [37] => 得 [38] => 去 [39] => , [40] => 茫 [41] => 茫 [42] => 足 [43] => 烟 [44] => 雾 [45] => 。 [46] => 汀 [47] => 洲 [48] => 多 [49] => 芳 [50] => 草 [51] => , [52] => 何 [53] => 心 [54] => 采 [55] => 蘅 [56] => 杜 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 青 [66] => 鸟 [67] => 翱 [68] => 云 [69] => 间 [70] => , [71] => 锦 [72] => 书 [73] => 何 [74] => 时 [75] => 还 [76] => 。 [77] => 君 [78] => 心 [79] => 虽 [80] => 匪 [81] => 石 [82] => , [83] => 秪 [84] => 恐 [85] => 凋 [86] => 朱 [87] => 颜 [88] => 。 [89] => < [90] => / [91] => p [92] => > [93] => < [94] => p [95] => > [96] => 朱 [97] => 颜 [98] => 不 [99] => 可 [100] => 仗 [101] => , [102] => 那 [103] => 能 [104] => 不 [105] => 惆 [106] => 怅 [107] => 。 [108] => 何 [109] => 如 [110] => 双 [111] => 翡 [112] => 翠 [113] => , [114] => 飞 [115] => 去 [116] => 兰 [117] => 苕 [118] => 上 [119] => 。 [120] => < [121] => / [122] => p [123] => > ) Array ( [0] => 有 [1] => 所 [2] => 思 )
元代·赵孟頫的简介
赵孟頫(1254—1322),字子昂,号松雪,松雪道人,又号水精宫道人、鸥波,中年曾作孟俯,汉族,吴兴(今浙江湖州)人。元代著名画家,楷书四大家(欧阳询、颜真卿、柳公权、赵孟頫)之一。赵孟頫博学多才,能诗善文,懂经济,工书法,精绘艺,擅金石,通律吕,解鉴赏。特别是书法和绘画成就最高,开创元代新画风,被称为“元人冠冕”。他也善篆、隶、真、行、草书,尤以楷、行书著称于世。
...〔► 赵孟頫的诗(64篇)〕