Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 恰 [4] => 离 [5] => 了 [6] => 绿 [7] => 水 [8] => 青 [9] => 山 [10] => 那 [11] => 答 [12] => , [13] => 早 [14] => 来 [15] => 到 [16] => 竹 [17] => 篱 [18] => 茅 [19] => 舍 [20] => 人 [21] => 家 [22] => 。 [23] => 野 [24] => 花 [25] => 路 [26] => 畔 [27] => 开 [28] => , [29] => 村 [30] => 酒 [31] => 槽 [32] => 头 [33] => 榨 [34] => 。 [35] => 直 [36] => 吃 [37] => 的 [38] => 欠 [39] => 欠 [40] => 答 [41] => 答 [42] => 。 [43] => 醉 [44] => 了 [45] => 山 [46] => 童 [47] => 不 [48] => 劝 [49] => 咱 [50] => , [51] => 白 [52] => 发 [53] => 上 [54] => 黄 [55] => 花 [56] => 乱 [57] => 插 [58] => 。 [59] => < [60] => / [61] => p [62] => > ) Array ( [0] => 沉 [1] => 醉 [2] => 东 [3] => 风 [4] => · [5] => 恰 [6] => 离 [7] => 了 [8] => 绿 [9] => 水 [10] => 青 [11] => 山 [12] => 那 [13] => 搭 )
元代·卢挚的简介
卢挚(1242-1314),字处道,一字莘老;号疏斋,又号蒿翁。元代涿郡(今河北省涿县)人。至元5年(1268)进士,任过廉访使、翰林学士。诗文与刘因、姚燧齐名,世称“刘卢”、“姚卢”。与白朴、马致远、珠帘秀均有交往。散曲如今仅存小令。著有《疏斋集》(已佚)《文心选诀》《文章宗旨》,传世散曲一百二十首。有的写山林逸趣,有的写诗酒生活,而较多的是“怀古”,抒发对故国的怀念。今人有《卢疏斋集辑存》,《全元散曲》录存其小令。
...〔► 卢挚的诗(15篇)〕