Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 玉 [4] => 箫 [5] => 声 [6] => 断 [7] => 凤 [8] => 凰 [9] => 楼 [10] => , [11] => 憔 [12] => 悴 [13] => 人 [14] => 别 [15] => 后 [16] => 。 [17] => 留 [18] => 得 [19] => 啼 [20] => 痕 [21] => 满 [22] => 罗 [23] => 袖 [24] => 。 [25] => 去 [26] => 来 [27] => 休 [28] => , [29] => 楼 [30] => 前 [31] => 风 [32] => 景 [33] => 浑 [34] => 依 [35] => 旧 [36] => 。 [37] => 当 [38] => 初 [39] => 只 [40] => 恨 [41] => , [42] => 无 [43] => 情 [44] => 烟 [45] => 柳 [46] => , [47] => 不 [48] => 解 [49] => 系 [50] => 行 [51] => 舟 [52] => 。 [53] => < [54] => / [55] => p [56] => > ) Array ( [0] => 小 [1] => 桃 [2] => 红 [3] => · [4] => 玉 [5] => 箫 [6] => 声 [7] => 断 [8] => 凤 [9] => 凰 [10] => 楼 )
元代·杨果的简介
杨果,[1195-1269],字正卿,号西庵,祈州蒲阴(今河北安国县)人。生于金章宗承安二年(宋庆元三年),金哀宗正大元年(1224)登进士第,官至参知政事,为官以干练廉洁著称。卒,谥文献。工文章,长于词曲,著有《西庵集》。与元好问交好。其散曲作品内容多咏自然风光,曲辞华美,富于文采。明朱权《太和正音谱》评其曲“如花柳芳妍”。
...〔► 杨果的诗(4篇)〕