Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 挂 [4] => 绝 [5] => 壁 [6] => 松 [7] => 枯 [8] => 倒 [9] => 倚 [10] => , [11] => 落 [12] => 残 [13] => 霞 [14] => 孤 [15] => 鹜 [16] => 齐 [17] => 飞 [18] => 。 [19] => 四 [20] => 围 [21] => 不 [22] => 尽 [23] => 山 [24] => , [25] => 一 [26] => 望 [27] => 无 [28] => 穷 [29] => 水 [30] => 。 [31] => 散 [32] => 西 [33] => 风 [34] => 满 [35] => 天 [36] => 秋 [37] => 意 [38] => 。 [39] => 夜 [40] => 静 [41] => 云 [42] => 帆 [43] => 月 [44] => 影 [45] => 低 [46] => , [47] => 载 [48] => 我 [49] => 在 [50] => 潇 [51] => 湘 [52] => 画 [53] => 里 [54] => 。 [55] => < [56] => / [57] => p [58] => > ) Array ( [0] => 沉 [1] => 醉 [2] => 东 [3] => 风 [4] => · [5] => 挂 [6] => 绝 [7] => 壁 [8] => 松 [9] => 枯 [10] => 倒 [11] => 倚 )
元代·卢挚的简介
卢挚(1242-1314),字处道,一字莘老;号疏斋,又号蒿翁。元代涿郡(今河北省涿县)人。至元5年(1268)进士,任过廉访使、翰林学士。诗文与刘因、姚燧齐名,世称“刘卢”、“姚卢”。与白朴、马致远、珠帘秀均有交往。散曲如今仅存小令。著有《疏斋集》(已佚)《文心选诀》《文章宗旨》,传世散曲一百二十首。有的写山林逸趣,有的写诗酒生活,而较多的是“怀古”,抒发对故国的怀念。今人有《卢疏斋集辑存》,《全元散曲》录存其小令。
...〔► 卢挚的诗(15篇)〕