Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 嵯 [4] => 峨 [5] => 峰 [6] => 顶 [7] => 移 [8] => 家 [9] => 住 [10] => , [11] => 是 [12] => 个 [13] => 不 [14] => 唧 [15] => 溜 [16] => 樵 [17] => 父 [18] => 。 [19] => 烂 [20] => 柯 [21] => 时 [22] => 树 [23] => 老 [24] => 无 [25] => 花 [26] => , [27] => 叶 [28] => 叶 [29] => 枝 [30] => 枝 [31] => 风 [32] => 雨 [33] => 。 [34] => 故 [35] => 人 [36] => 曾 [37] => 唤 [38] => 我 [39] => 归 [40] => 来 [41] => , [42] => 却 [43] => 道 [44] => 不 [45] => 如 [46] => 休 [47] => 去 [48] => 。 [49] => 指 [50] => 门 [51] => 前 [52] => 万 [53] => 叠 [54] => 云 [55] => 山 [56] => , [57] => 是 [58] => 不 [59] => 费 [60] => 青 [61] => 蚨 [62] => 买 [63] => 处 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > ) Array ( [0] => 鹦 [1] => 鹉 [2] => 曲 [3] => · [4] => 山 [5] => 亭 [6] => 逸 [7] => 兴 )
元代·冯子振的简介
冯子振,元代散曲名家,1253-1348,字海粟,自号瀛洲洲客、怪怪道人,湖南攸县人。自幼勤奋好学。元大德二年(1298)登进士及第,时年47岁,人谓“大器晚成”。朝廷重其才学,先召为集贤院学士、待制,继任承事郎,连任保宁(今四川境内)、彰德(今河南安阳)节度使。晚年归乡著述。世称其“博洽经史,于书无所不记”,且文思敏捷。下笔不能自休。一生著述颇丰,传世有《居庸赋》、《十八公赋》、《华清古乐府》、《海粟诗集》等书文,以散曲最著。
...〔► 冯子振的诗(7篇)〕