Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 此 [4] => 地 [5] => 先 [6] => 经 [7] => 战 [8] => , [9] => 人 [10] => 生 [11] => 苦 [12] => 未 [13] => 聊 [14] => 。 [15] => 泉 [16] => 源 [17] => 疏 [18] => 地 [19] => 脉 [20] => , [21] => 田 [22] => 垄 [23] => 上 [24] => 山 [25] => 腰 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 败 [35] => 石 [36] => 平 [37] => 危 [38] => 径 [39] => , [40] => 枯 [41] => 柴 [42] => 补 [43] => 短 [44] => 桥 [45] => 。 [46] => 晓 [47] => 烟 [48] => 明 [49] => 远 [50] => 爨 [51] => , [52] => 暮 [53] => 雪 [54] => 暗 [55] => 归 [56] => 樵 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 履 [66] => 滑 [67] => 心 [68] => 频 [69] => 悸 [70] => , [71] => 梯 [72] => 危 [73] => 骨 [74] => 欲 [75] => 消 [76] => 。 [77] => 解 [78] => 鞍 [79] => 空 [80] => 倒 [81] => 卧 [82] => , [83] => 无 [84] => 梦 [85] => 讫 [86] => 通 [87] => 宵 [88] => 。 [89] => < [90] => / [91] => p [92] => > ) Array ( [0] => 婆 [1] => 速 [2] => 道 [3] => 中 [4] => 书 [5] => 事 )
金朝·阎长言的简介
阎长言(1165—1215)字子秀,号复轩;初名咏,避卫绍王讳,改名长言;山东高唐人(今山东长清)。于金朝承安五年(1200年),擢词赋科进士第一授状元,阎长言中第后留翰林院任职十年,应奉翰林文学,有“气节豪迈,文字一流”之誉,后任河南府治中,被召还朝,以道梗不得前,卒于亳州,其工词赋,性豪放,他门生众多,如金正大年间(1224~1231)进士康哗、翰林学士阎复和康壁均为其门生。他们4人都是金、元时期较为著名的人物,世人并称“二阎二康”,著有《复轩集》。
...〔► 阎长言的诗(8篇)〕