Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 枫 [4] => 林 [5] => 凋 [6] => 晚 [7] => 叶 [8] => , [9] => 关 [10] => 河 [11] => 迥 [12] => , [13] => 楚 [14] => 客 [15] => 惨 [16] => 将 [17] => 归 [18] => 。 [19] => 望 [20] => 一 [21] => 川 [22] => 暝 [23] => 霭 [24] => , [25] => 雁 [26] => 声 [27] => 哀 [28] => 怨 [29] => ; [30] => 半 [31] => 规 [32] => 凉 [33] => 月 [34] => , [35] => 人 [36] => 影 [37] => 参 [38] => 差 [39] => 。 [40] => 酒 [41] => 醒 [42] => 后 [43] => , [44] => 泪 [45] => 花 [46] => 销 [47] => 凤 [48] => 蜡 [49] => , [50] => 风 [51] => 幕 [52] => 卷 [53] => 金 [54] => 泥 [55] => 。 [56] => 砧 [57] => 杵 [58] => 韵 [59] => 高 [60] => , [61] => 唤 [62] => 回 [63] => 残 [64] => 梦 [65] => ; [66] => 绮 [67] => 罗 [68] => 香 [69] => 减 [70] => , [71] => 牵 [72] => 起 [73] => 馀 [74] => 悲 [75] => 。 [76] => < [77] => / [78] => p [79] => > [80] => < [81] => p [82] => > [83] => 亭 [84] => 皋 [85] => 分 [86] => 襟 [87] => 地 [88] => , [89] => 难 [90] => 拚 [91] => 处 [92] => , [93] => 偏 [94] => 是 [95] => 掩 [96] => 面 [97] => 牵 [98] => 衣 [99] => 。 [100] => 何 [101] => 况 [102] => 怨 [103] => 怀 [104] => 长 [105] => 结 [106] => , [107] => 重 [108] => 见 [109] => 无 [110] => 期 [111] => 。 [112] => 想 [113] => 寄 [114] => 恨 [115] => 书 [116] => 中 [117] => , [118] => 银 [119] => 钩 [120] => 空 [121] => 满 [122] => ; [123] => 断 [124] => 肠 [125] => 声 [126] => 里 [127] => , [128] => 玉 [129] => 筯 [130] => 还 [131] => 垂 [132] => 。 [133] => 多 [134] => 少 [135] => 暗 [136] => 愁 [137] => 密 [138] => 意 [139] => , [140] => 唯 [141] => 有 [142] => 天 [143] => 知 [144] => 。 [145] => < [146] => / [147] => p [148] => > ) Array ( [0] => 风 [1] => 流 [2] => 子 [3] => · [4] => 枫 [5] => 林 [6] => 凋 [7] => 晚 [8] => 叶 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕