Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 登 [4] => 孤 [5] => 垒 [6] => 荒 [7] => 凉 [8] => , [9] => 危 [10] => 亭 [11] => 旷 [12] => 望 [13] => , [14] => 静 [15] => 临 [16] => 烟 [17] => 渚 [18] => 。 [19] => 对 [20] => 雌 [21] => 霓 [22] => 挂 [23] => 雨 [24] => , [25] => 雄 [26] => 风 [27] => 拂 [28] => 槛 [29] => , [30] => 微 [31] => 收 [32] => 烦 [33] => 暑 [34] => 。 [35] => 渐 [36] => 觉 [37] => 一 [38] => 叶 [39] => 惊 [40] => 秋 [41] => , [42] => 残 [43] => 蝉 [44] => 噪 [45] => 晚 [46] => , [47] => 素 [48] => 商 [49] => 时 [50] => 序 [51] => 。 [52] => 览 [53] => 景 [54] => 想 [55] => 前 [56] => 欢 [57] => , [58] => 指 [59] => 神 [60] => 京 [61] => , [62] => 非 [63] => 雾 [64] => 非 [65] => 烟 [66] => 深 [67] => 处 [68] => 。 [69] => < [70] => / [71] => p [72] => > [73] => < [74] => p [75] => > [76] => 向 [77] => 此 [78] => 成 [79] => 追 [80] => 感 [81] => , [82] => 新 [83] => 愁 [84] => 易 [85] => 积 [86] => , [87] => 故 [88] => 人 [89] => 难 [90] => 聚 [91] => 。 [92] => 凭 [93] => 高 [94] => 尽 [95] => 日 [96] => 凝 [97] => 伫 [98] => 。 [99] => 赢 [100] => 得 [101] => 消 [102] => 魂 [103] => 无 [104] => 语 [105] => 。 [106] => 极 [107] => 目 [108] => 霁 [109] => 霭 [110] => 霏 [111] => 微 [112] => , [113] => 瞑 [114] => 鸦 [115] => 零 [116] => 乱 [117] => , [118] => 萧 [119] => 索 [120] => 江 [121] => 城 [122] => 暮 [123] => 。 [124] => 南 [125] => 楼 [126] => 画 [127] => 角 [128] => , [129] => 又 [130] => 送 [131] => 残 [132] => 阳 [133] => 去 [134] => 。 [135] => < [136] => / [137] => p [138] => > ) Array ( [0] => 竹 [1] => 马 [2] => 子 [3] => · [4] => 登 [5] => 孤 [6] => 垒 [7] => 荒 [8] => 凉 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕